25. Britney

     Jestem tak zmęczona. Ostatnie wydarzenia dają mi w kość. Po Wigilii postanowiłam nie próżnować i napisać maila do Leona ze swoją decyzją na temat przeprowadzki. Cały wczorajszy dzień spędziłam na pakowaniu swoich najpotrzebniejszych rzeczy. Mam nadzieję, że nie będę żałować swojej decyzji odnośnie wspólnego mieszkania z nim. Zawsze w razie czego mam swój dom, do którego mogę w każdej chwili wrócić, jednak nie chciałabym tego. Wszystko co robię z nim jest dla Chloe. Dla naszej małej kruszynki, która lada dzień zawita na świecie.
     Ten czas tak szybko leci. Został niecały miesiąc. Najważniejsze jest to, że jest z nią wszystko w porządku. Jest zdrowa, tak przynajmniej mówi lekarz. Ostatnio częściej mnie kopie. Średnio cztery razy dziennie. Tym sposobem wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Tak samo jest z Leonem. Cieszy się.
     Odkąd zamieszkaliśmy razem, zmienił się. Jest bardzo opiekuńczy. Troszczy się o mnie i dziecko jak tylko może.




     Aktualnie jedziemy na spacer. Leon twierdzi, że dobrze mi to zrobi. Co rusz kładzie rękę na moim brzuch. Chce poczuć kopnięcie Chloe. Oczekuje go dziś od rana. Niestety na nic. Póki co nie kopnęła mnie ani razu. Nie wiem od czego to zależy.
- Masz może wodę niegazowaną? - Przerywam panującą ciszę w samochodzie.
- Tak. Zaraz Ci ją dam.
- Okej. - Skupiam swój wzrok na jego dłoniach. Nawet one są takie piękne.
- Co tak na mnie patrzysz?
- Przepraszam. - Odpowiadam speszona i odwracam speszona wzrok w drugą stronę.
- Nie przeszkadza mi to.
- Daleko jeszcze? Nie wiem, gdzie jedziemy.
- Nie martw się.
- Okej. Ufam ci.
- Wspaniale.
- Jak się czujesz? - Zmienia nagle temat. Często słyszę to pytanie. Troskliwy tatuś.
- Dobrze, dziękuję.
- A nasza córeczka?
     Nasza córeczka.
- Póki co nie kopie.
- Co się dzieje? - Wzruszam ramionami. Szczere? Boję się. Powinnam pójść do lekarza? Albo zadzwonić do jego mamy? Przecież też jest ginekologiem! Zrobię tak po powrocie.
- Viola. - Spoglądam na niego. - Jesteśmy na miejscu.
- No tak. - Odpinam pas. Leon jest jednak szybszy ode mnie. Wysiada z samochodu i obchodzi go. Po chwili otwiera mi drzwi i pomaga wstać. Dziękuję mu delikatnym uśmiechem. Widzi, że jest mi coraz ciężej. Dlatego pomaga, jak najbardziej może. Jestem mu za to wdzięczna.
     Zamyka za mną drzwi. Idziemy przed siebie. Trzyma swoją rękę na moich plecach.
     Nagle w moich myślach pojawia się pewien moment z wczorajszego dnia. Po przeprowadzce do apartamentu Leona znalazłam chwilę wolnego czasu i przeszłam się po każdym pomieszczeniu. Nie wiem czemu najwięcej czasu spędziłam w jego gabinecie, gdzie wśród sterty papierów natknęłam się na zdjęcie. Starsza i zadbana kobieta po pięćdziesiątce stoi obok Leona i spogląda zalotnie w jego stronę. Wiem, że może nie powinnam była tego robić, ponieważ kiedy Verdas nakrył mnie, nie był zbytnio zadowolony z tego, co trzymałam w ręce. No ale nie mogłam się powstrzymać. Próbowałam dowiedzieć się czegoś więcej na temat tajemniczej kobiety, niestety Leon nic mi nie chciał powiedzieć na jej temat. Egh, nie podoba mi się to za bardzo.
- Kim jest ta kobieta ze zdjęcia, Leon? - Pytam nagle.
- Britney.
     Nie odrywam od niego wzroku.
- Twoja dziewczyna?
- Słucham? - Śmieje się. Wcale mnie to jednak nie bawi. To poważna sprawa i nie podoba mi się, jak spogląda na Leona na tym zdjęciu.
     Zatrzymuję się nagle i spoglądam na niego poważniejszym wzrokiem. Krzyżuję ręce na piersiach.
- Nie rozumiem.
- Britney to moja przyjaciółka.
- Była twoją dziewczyną?
- Nie. Nie jest w moim typie.
- Za to ty w jej tak. - Odpowiadam ciszej i odwracam się w drugą stronę.
- Co?
- Podobasz się jej. Widać to na tym zdjęciu
- Och, daj spokój.
- To ty daj spokój. Pomiędzy wami coś było.
- Nic nie było.
- Violetta, wiem lepiej. - Wywracam oczami. Ta, ja też i wiem, że mnie okłamujesz. - Ugh, nie wierzysz mi. - Nie odpowiadam. - Jeśli mamy stworzyć rodzinę dla Chloe musisz mi wierzyć. Nadal stoję odwrócona do niego plecami. - Viola. - Nawet się nie ruszam z miejsca. - Proszę, uwierz mi. - Wiem lepiej, Verdas. - Kochanie. - Kochanie? On tak do mnie powiedział! Czy to na prawdę się dzieje?
     Leon nagle łapie mnie w talii. Następnie odwraca w swoją stronę. Spogląda w moje oczy.
- Jestem na ciebie zła. - Mówię cicho.
- Za?
- Nie mówienie prawdy. Ta kobieta cię pożera wzrokiem.
- I? - I? On uważa, że wszystko jest okej?! - Ona nic dla mnie nie znaczy. - Cicho się śmieję. - Viola, Ty jesteś tą jedyną. - Tak, jasne. - Uwierz mi. - Wywracam oczami. - Proszę.
     Leon przybliża się nagle do mnie. Spogląda mi w oczy. Dostrzegam ten delikatny łobuzerski uśmiech. Nie udaje mi się nic powiedzieć, jego wargi nagle całują moje. Pięknie. Znowu to zrobił. Dziś to już drugi raz. Szczerze? Nie przeszkadza mi to. W sumie cieszę się. Przyjemnie jest poczuć jego wargi na swoich tak, jak za dawnych lat. Jest tak wspaniale.
     Po oderwaniu spoglądamy sobie w oczy.
- Kocham Cię. - Szepcze. Uśmiecham się delikatnie. - I to bardzo. - Zaciskam swoje wargi w cienką linię. No i co ja mam zrobić? Nie wyznam mu miłości. Jest za wcześnie. Nawet nie wiem nawet czy będziemy razem po porodzie. Pewnie mnie zostawi. Samą z Chloe.
- To fajnie. - Odwracam wzrok w drugą stronę.
- Co jest?
- Idziemy dalej?
- Ttak.
    Ruszamy przed siebie.

***

     Z wielkim uśmiechem na twarzy spoglądam na Leona. Rozbawił mnie jego żart. Jego poczucie humoru jest fenomenalne. To kolejna zaleta, która jest w tym cudownym mężczyźnie. A jest ich wiele. Zachowujemy się tak, jakbyśmy byli dwójką kochających się małżonków, którzy z niecierpliwością czekają na narodziny ich dziecka. Jesteśmy przyjaciółmi i byłymi kochankami. To takie wszystko pokręcone.
- Ej, zaraz Cię pocałuję, okej? - Przytakuję. Uwielbiam to.
- W zasadzie to czemu mnie uprzedzasz?
- Nie mogę?
- Możesz, tylko nie musisz.
- Nie muszę? - Przytakuję. - Dziękuję.
     Proszę, a teraz zrób to.
     Leon nagle pochyla się ku mnie. Tak, jeszcze bardziej. Już jest tak blisko. W końcu całuje mnie.
O tak. Czekałam na to. Jego miękkie usta razem z moimi... Bajka. Och, Leon. Kocham cię. Obiecaj, że już nigdy mnie nie zostawisz. Mnie i Chloe.
     Leon odsuwa się ode mnie po chwili.
- Oh, jesteś taka cudowna.
     Czuję, że robi mi się gorąco. Czyżbym się zarumieniła? Ja i rumieńce? Nowość. Zmienia mnie na zupełnie inną osobę.
     Opieram się ponownie plecami o sofę. Jeju, ten apartament jest cudowny. A pokój Chloe jest nieziemski! Wzruszyłam się, kiedy po raz pierwszy tam weszłam. Zrobił to dla mnie i naszej córeczki.
     W mojej głowie ponownie pojawia się ta kobieta. Nie wiem dlaczego, ale praktycznie przez cały czas o niej myślę. Powiedział mi, że jest tylko i wyłącznie przyjaciółką. Mam wierzyć? Jakoś nie umiem. To spojrzenie, jakim go obdarowała… Na pewno coś pomiędzy nimi było. Pytanie tylko co?
     Spoglądam na Leona, który przygląda mi się zaciekawionym wzrokiem.
- Co jest?
- Skąd ją znasz? - Pytam.
- Kogo?
- Britney. - Wyjaśniam.
- Długa historia.
- Opowiedz.
- Poznaliśmy się na kolacji biznesowej. - Biznesowej? Cyckata blondi ma swoją firmę? Ciekawie się zapowiada.
- Nie wierzę w to, że pomiędzy wami do niczego nie doszło.
- A jednak. - Kręcę przecząco głową.
- Proszę. - Łapie mnie za dłoń. - Uwierz mi.
     Cicho wzdycham.
- Nie wiem. Przepraszam.
- Nie ufasz mi.
- Nie, to nie tak... Ja... - Przerywa mi.
- Nic już nie mów. - Milczę. - Nie ufasz mi i tyle.
- To nie tak. Ufam ci.
- Nie.
     Nie przekonam go. Jestem bez szans. Ubzdurał sobie.
- Dobra, jak chcesz.
- Zasugerowałaś to sama.
- Pójdę do siebie. - Szepczę nagle i wstaję z sofy.
- Zostań. - Kręcę przecząco głową. - Proszę.
- Dzisiaj dość dużo się wydarzyło, chyba pójdę się położyć.
- Jakbyś zmieniła zdanie wiesz gdzie mnie szukać. - Oczywiście panie mroczny. Twój gabinet, albo sypialnia. To oczywiste. - Miłej nocy.
- Nawzajem, Leonie.

***

     Budzę się nagle w środku nocy. Cała zdyszana. Cholera. Kolejny koszmar związany z Adamem. Tym dupkiem. Dlaczego nadal o nim śnię? Nie mogę zapomnieć? Potrzebuję wody, pilnie. Muszę wstać. Przydałyby mi się teraz silne ramiona Leona, które by mnie otulały. Tak bardzo mi brakuje jego ciepła w łóżku. Brakuje mi jego całego.
     Wstaję z łóżka i narzucam na siebie satynowy szlafrok. Spoglądam na zegarek. Druga w nocy. Nieźle. Spałam cztery godziny. A już nie mam ochoty. Ale jedno jest pewne - muszę się czegoś napić. Pilnie. Inaczej eksploduję.
     Opuszczam swój pokój i kieruję się w stronę schodów. Schodząc po nich uważam, aby się nie potknąć. Jest ciemno, dodatkowo nie zapaliłam światła.
     Będąc tuż przed kuchnią, do moich uszy dobiegł głos szatyna. Rozmawia z kimś. O tej porze? Tak późno? Ciekawe z kim.
     Wchodzę do kuchni. Nalewam sobie do szklanki wodę i kieruję się w stronę jego gabinetu.
- Nie. Britney zrozum. Nie spotkam się z Tobą. Nie, to trzy literki, które oznaczają niezgodność. Rozumiesz? Czy mam Ci przypomnieć? - A więc rozmawia z tą cyckatą blondynką. - Kurwa. Nie spotkam się z Tobą do cholery! Nie dziś, nie jutro, nigdy. - Czego ona od niego chce? - To moja sprawa kim dla mnie ona jest. - Chodzi o mnie? Pewnie tak. - Zrozumiesz w końcu, że nie mam ochoty Cię widzieć? - Upierdliwa kobieta. - Wiem, ale mówię poważnie, Britney. Zostaw ją w spokoju. Mam Ci to przeliterować? - Kpi. Czego ta kobieta ode mnie oczekuje? Spotkania? Dlaczego? W jakim celu?
     Opieram się plecami o ścianę i słucham dalej.
- Dobranoc, Britney. - Wściekły odkłada telefon. Cholera. Jest zły. - Pieprzona znajomość.
     Upijam łyk wody i pukam niepewnie. Leon podnosi wzrok. Spogląda na mnie.
- Coś nie tak? - Pyta przejęty. - Coś z Chloe?
- Nie. - Wchodzę pewniejszym krokiem do środka. - Miałam zły sen.
- Chodź do mnie. - Wciągam gwałtownie powietrze. O ludzie. Nie jestem tchórzem. Dam radę.
     Lekko uśmiecham się w jego stronę. Następnie podchodzę do niego. Leon wskazał na swoje kolana, na których chwilę później siadam. Spoglądam na niego.
- Z kim rozmawiałeś? - Pytam.
- Z nikim ważnym.
     Jak zawsze mi nie powie.
- Jesteś zdenerwowany. - Zauważam.
- Moon obudziła mnie swoim pieprzonym telefonem.
- Britney? - Dopytuję dla pewności. - Czego chciała?
- Spotkać się.
     Dlaczego nie powiesz mi, że coś pomiędzy wami było?
- Aha. - Odpowiadam krótko.
- Z tobą też.
     Spoglądam na niego.
- Co? Nie. Nie chcę.
- Spokojnie. Nie zbliży się do Ciebie. Nie pozwolę. - Przytakuję lekko. Dobrze.
     Obejmuję go niepewnie. Szatyn zaś przytula mnie swoimi silnymi ramionami.
- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.
- Mam taką nadzieję.
- Spokojnie dopilnuje tego.
- Ufam ci.
- Wiem. - Głaszcze mnie po plecach. - Wiem o tym, Violu.
     Podnoszę głowę i spojrzałam na niego. Ma takie piękne tęczówki.
     I jak gwiazdka z nieba, jego usta muskają moje. Och, tak niespodziewanie. I tak cudownie.
     Odrywamy się od siebie. Leon opiera swoje czoło o moje.
- Kocham Cię. I, nigdy nie opuszczę. - Uśmiecham się delikatnie. - Jak moja córeczka?
- Twoja? Emm... - Chwytam go za rękę i kładę na swoim brzuchu. - Chyba śpi.
- Nasza, przepraszam za pomyłkę.
- W porządku.
- Nie mogę się doczekać. Mała Chloe Verdas. - Milczy. - Zrozumiem jeśli nie dasz jej mojego nazwiska.
- Muszę się zastanowić.
     Co ja mam zrobić? Jakie dać nazwisko swojej perełce? W pierwszej wersji było moje panieńskie, a teraz? Sama już nie wiem. Kurde, jak zwykle.
     Odwracam wzrok w drugą stronę. Dostrzegam swoje zdjęcie, które stało obramowanie w ramkę na jego biurku. Zszokowało mnie. Ma moje zdjęcie z wielkim uśmiechem.
     Nie prosząc go nawet o zgodę, biorę je do ręki.
- Coś nie tak?
- Nie wiedziałam, że masz moje zdjęcie na biurku. - Wyjaśniam.
- Mam je od kiedy zostało zrobione. Nigdy go nie zabrałem stąd. - Spoglądam na niego.
- Miło.
- Kocham Cię.
- Wiem o tym. Dziękuję, że mi przypominasz.
- O tym trzeba mówić otwarcie. - Kiwam twierdząco i odkładam zdjęcie na biurko. - Nie wiem jak Ty, ale ja chętnie poszedłbym spać. Emm... jeśli pozwolisz zasnąłbym przytulony do was.
- Dobrze. Skoro tego chcesz. - Wstaję z jego kolan. - Pozwalasz mi? Przytakuję. - Dziękuję. - Uśmiecham się delikatnie.
     Leon łapie mnie za dłoń, zaraz po wstaniu. Wychodzimy z jego gabinetu. Kierujemy się ku mojej sypialni. Wchodzimy do środka. Siadam na łóżku.
Zdejmuję z siebie szlafrok i spoglądam na niego.
- Hym?
- To wszystko jest takie dziwne. - Mówię nagle.
- Ale co?
     Leon zdejmuje z siebie swój granatowy podkoszulek i kładzie go na sofie.
- Zachowujemy się tak, jakbyśmy byli szczęśliwym małżeństwem, które oczekuje z niecierpliwością narodziny dziecka. - Wyjaśniam.
- Wolałabyś być ze mną w złych relacjach? - Siada obok mnie na łóżku.
- Oczywiście, że nie.
- W takim razie nie rozumiem.
- Nie ważne. - Mruczę ciszej.
- Powiedz, proszę. - Kręcę przecząco głową, następnie kładę się na łóżku i przykrywam kołdrą. - Proszę.
- Nie, daj spokój. To tylko moje takie głupie przemyślenia. Nic ważnego, na serio.
- Viola, muszę wiedzieć. - Ignoruję to, co do mnie mówi. Nie mogę tego słuchać.
- Dobranoc. - Mruczę sennym głosem.
- Dobranoc.
     Zamknęłam oczy i po upływie paru sekund zasnęłam.

***

Witamy was z kolejnym rozdziałem, w którym Leon i Violetta mają już lepsze relacje. Mieszkają razem i wspólnie spodziewają się Chloe. Pytanie się pojawia, czy wrócą do siebie i stworzą szczęśliwą rodzinę? Nie odpowiemy, sami się dowiecie czytając następne rozdziały ;)

NEXT -> min. 55 komentarzy

xAdusiax i Nath :*