01. Apple Inc.

          Spoglądam na wyświetlacz telefonu, aby sprawdzić godzinę. Wzdycham z żalem. Noah powinien być tu dwie minuty temu, nasz mały wojaż w moim gabinecie miał zacząć się dwie minuty temu! Jestem wściekła. Moja prawa ręka powinna mi być posłuszna i spełniać moje rozkazy, tym czasem jest zupełnie inaczej. W pomieszczeniu rozlega się pukanie. Podnoszę głowę. Kieruję swój wzrok na drzwi.
- Proszę. - Mruczę pod nosem wściekła.
         Jak na zawołanie do środka wchodzi Noah. Brunet widząc moją minę od razu spogląda na mnie zakłopotany.
- Piękna przepraszam, za spóźnienie. - Westchnął wyciągając foliową paczuszkę z kieszeni swoich czarnych spodni. - Zapomniałem tego z auta. - Pomachał fioletowym kwadratem.
- Dwie minuty, sto dwadzieścia sekund spóźnienia. Chcesz mnie jeszcze bardziej wkurzyć? - Pytam, wstając wcześniej z krzesła. - Następnym razem wylecisz stąd i będę miała gdzieś to, że chodzimy razem do łóżka.


- Nawet za spóźnienie na nasze schadzki? - Zakpił podchodząc w moją stronę.
- Wiesz o tym doskonale, że nie toleruję spóźnień.
         Brunet machnął ręką. Stanął przede mną. Rozłożył ramiona szeroko, aby dać mi do zrozumienia, że już zaczynamy.
- Siadaj. - Wskazuję na swój fotel. Mój ton głosu brzmi troszkę łagodniej. Posłusznie wykonuje moje polecenie. Podchodzę do niego. Siadam mu na kolanach. - Jesteś moją prawą ręką. - Szepczę. - Nie mogę cię stracić.
- Wiem, kochanie. - Mruczy mi prosto do ucha.
- Dobra. - Spoglądam na niego bez żadnego uśmiechu. - Zaczynamy.
        Brunet kładzie swoje ręce na moich biodrach. Zjeżdża po nich ku dołowi mojej czarnej spódnicy od Chanel.
- Nie jadłeś dzisiaj śniadania? - Pytam nagle. - Jesteś strasznie wolny.
- Biegłem tutaj. Opadłem z sił.
       Nie odpowiadam. Unoszę biodra do góry i szybko ściągam swoją dolną część bielizny. Zanim on się do niej dobierze minie wieczność. Chowam stringi do szuflady biurka. Kładę ręce na jego barkach.
- Widać, że po tygodniowym okresie poziom Twojego libido jest strasznie wysoki. - Mruczy.
- Byłby jeszcze wyższy, gdybyś się nie spóźnił. - Warczę wściekła.
- Violetta, rozumiem Twoje zbulwersowanie. Mimo wszystko jak nie przestaniesz na mnie najeżdżać pójdę robić co powinienem.
- Jedyne teraz co masz do roboty to pieprzenie mnie. Nic innego poza tym.
       Pokiwał głową z dezaprobatą.
- Papiery. - Przypomniał mi.
- Zrobisz to potem.
        Mruknął coś pod nosem, a chwilę później podniósł moją spódnicę do góry. Kiedy uniosłam się do góry, brunet szybko rozpiął swój pasek w spodniach. I jak na złość w pomieszczeniu rozległ się dźwięk pukania. Spojrzałam na Graves'a.
- Te twoje dwie minuty. - Warknęłam wściekła i szybko z niego wstałam.
       Zsunęłam spódnicę po swoich udach. Wygładziłam ją. Podeszłam do drzwi. Otworzyłam je i spojrzałam na swojego pracownika.
- Ma Pani gości. - Oznajmił Nicholas, mój sekretarz.
- Co? Jakich gości? - Pytam zdziwiona. - Z nikim nie byłam umówiona. Odwołaj to spotkanie, powiedz im, że jestem zajęta.
       Za blondynem stanęło dwóch mężczyzn. Jednego z nich na odległość mogłabym rozpoznać. Szatyn w szarym garniturze i oliwkowym krawacie to nikt inny jak Leon Verdas prezes Samsung Electronics.
- O, pan Verdas. - Zaczęłam mówić lodowatym głosem. - Czym zawdzięczam tą nieprzyjemność?
- Ty już wiesz, Castillo. - Rzucił sucho.
- Nie, nie wiem. - Odpowiedziałam ze zdziwioną miną. - Jeżeli coś nie tak, proszę się umówić na wolny termin z Nicholasem. Myślę, że za pół roku coś się znajdzie.
- Za pół roku to Apple na rynku już nie będzie. - Rzucił zaczepnie.
- Za pół roku Samsung przestanie istnieć. - Odpowiedziałam i uśmiechnęłam się chytrze. - Wtedy może z chęcią porozmawiam.
- Wówczas będę biedakiem, który mimo wszystko zgniecie jednym palcem sukę, którą jesteś. - Wysysał całusa w moją stronę.
      Wściekła nie odpowiedziałam, tylko zacisnęłam dłonie w pięści. Miałam ochotę mu przywalić. Jakim prawem nazywa mnie suką? To, że wykradłam patent - oczywiście jego firmy - na nowy smartphone to już nie moja wina.
- O co chodzi? - Spytał nagle Noah, który pojawił się tuż obok mnie. Spojrzał na Verdasa i cicho się zaśmiał. - Z czym panowie mają problem?
- Robimy mały research przed złożeniem papierów do sądu o splagiatowanie naszego nowego projektu.
- Słucham? - Spytał brunet ze śmiechem. - Dobry żart.
- Nie żart, a naga prawda.
- Nagą prawdę ma pan na ulicach, panie Verdas. Proszę się przejść i wtedy może zauważysz, że co druga osoba ma iPhone'a. Co to oznacza? Samsung jest niczym. - Przeniosłam szybko swój wzrok na Nicholasa. - Zawołaj ochronę. Pan Verdas chyba nie wie, gdzie znajduje się wyjście.
- A co jest sercem iPhone'ów? - Zapytał ze śmiechem szatyn. - Procesor mojego koncernu.
- Dobrze. - Westchnęłam głośno. - Widzę, że jak zwykle jesteś upierdliwy. - Uchyliłam szerzej drzwi i wyszłam ze swojego gabinetu. - W takim razie porozmawiamy.
       Wskazałam na pomieszczenie, aby dać im do zrozumienia by weszli. Verdas posłusznie wykonał moją prośbę. Wszedł do środka razem ze swoim pracownikiem. Spojrzałam na Noah'a z grymasem.  Brunet delikatnie przytaknął. Z naszej zabawy nici. Zamknęłam drzwi. Skierowałam się ku fotelowi ze skóry mieszczącemu się naprzeciwko sofy. Usiadłam wygodniej na nim i spojrzałam na Leóna, który siedział na przeciwko mnie.
- No to w drogę. - Verdas klasnął w dłonie. - Tak trudno wymyślić nowy model telefonów, że dopuszczasz się do kradzieży?
- Ja dopuszczam się kradzieży? - Spytałam i się zaśmiałam. - Kochanie, chyba pomyliły ci się osoby.
- Kochanie? - Zaśmiał się prosto w moje oczy. - To słowo słyszę tylko i wyłącznie od dziwek. Czyżbyś nią była?
- Znamy się już od dłuższego czasu. - Westchnęłam i założyłam nogę na nogę. - Czego chcesz?
- Pieniędzy, a czego innego. - Prychnął.
- Pieniędzy ode mnie nie dostaniesz. Nie licz na to.
       Spojrzał wymownie na swojego pracownika. Po chwili ponownie obdarował mnie swoim spojrzeniem.
- Jasne, idziemy do sądu.
- Proszę bardzo i tak nie wygrasz.
       Rozsiadłam się wygodniej widząc, że szatyn na gotową ripostę.
- Coś jeszcze? - Zadałam pytanie znudzona tą rozmową.
- Zginiesz. - Uśmiechnął się zwycięsko.
- Ja? - Zakpiłam. - Wszyscy doskonale wiemy, że Samsungi kopiują iPhony.
- Twoja firma korzysta z moich patentów. - Olał moją wypowiedź doszczętnie.
- Dziwnym trafem to tak naprawdę od daty wyprodukowania pierwszego iPhone'a, Samsung postanowił również wydać swoją własną linię dotykowych telefonów. Podobne menu, sposób odblokowania, już nawet nie wspomnę o modelu. - Westchnęłam głośno wyraźnie rozbawiona tą rozmową i spojrzałam na Noah, który stał tuż obok mnie.
- Dziwnym trafem najnowszy iPhone to mój pomysł nowej linii telefonów Galaxy.
- Dziwnym trafem nie odpowiadasz na moje pytanie.
- Bo Twoje pytania to intrygi. - Spojrzał na swój rolex. - Zasiedzieliśmy się Jacob, trzeba jeszcze złożyć papiery w sądzie. - Ostatnie zdanie skierował do mnie.
- Zabierasz mój cenny czas tylko po to, aby przyjść i pogadać o tym, jaki ten twój beznadziejny Samsung jest najlepszy.
- Apple nie dosięga mi do pięt.
      Ziewnęłam znudzona.Wskazałam następnie prawą ręką w stronę drzwi.
- Spadaj stąd. - Syknęłam.
- Ah, przeszkodziliśmy wam? - Jacob, tak chyba tak się nazywa, wskazał na mnie i Noah'a. - Jak to dobrze, że wszystkie choroby weneryczne pozostają w firmie.
- Do widzenia. - Burknęłam wściekła.
- W sądzie. - Dodał szatyn wstając z sofy.
      Machnęłam ręką w jego stronę. Wstałam; podeszłam do drzwi. Otworzyłam je szeroko, a gestem ręki kazałam im wyjść. León się cicho zaśmiał. Powiedział coś do swojego pracownika i po chwili opuścili mój gabinet. Trzasnęłam drzwiami. Zdenerwowana spojrzałam na Graves'a. Pokręciłam głową i głośno westchnęłam.
- Jesteśmy w dupie? - Zapytał.
- Nie, to Verdas jest w dupie. - Odpowiedziałam po dłuższej chwili.
      Wskazałam na fotel, aby dać mu do zrozumienia, że czas skończyć to co musieliśmy skończyć przez bandę debili z Samsung Electronics. Mężczyzna posłusznie zajął miejsce. Ponownie dzisiejszego dnia odpiął zamek w spodniach. - Jestem tak wkurzona. - Westchnęłam cicho, kiedy podeszłam do niego.
- Zaraz się zrelaksujesz.
       Delikatnie przytaknęłam, po czym ponownie na nim usiadłam. Przegryzłam dolną wargę.
- Będę musiała poprosić Nicholasa o przysługę. Musi mi znaleźć jakieś punkty zaczepienia firmy Verdasa. - Szepnęłam nagle.
- Co tylko zechcesz. - Szepnął.
       Przybliżyłam się nagle do niego i pocałowałam go. Moje usta pomalowane czerwoną szminką oddawały się mu całkowicie. Całowały wargi Noah'a z wielką namiętnością. Co z tego, że to Graves to moja pieprzona prawa ręka? Mam ochotę zabawić się z nim, to to wykonuję. Nasze codzienne zabawy sprawiają nam przyjemność, jemu jak i również mi. "To jest dla przyjemności, mojej i Twojej."
       Brunet nagle uniósł do góry moją spódnicę.
- Bez majtek przyjęła Pani, Pana Verdasa? Nie ładnie tak, Panno Castillo.
- Nie miałam czasu, aby je ponownie założyć, ten staruch mnie dobija.
- Jest w moim wieku.
- Czyli jest staruchem.
- Ja też.
      Wywróciłam oczami i pokręciłam przecząco głową.
- Chcesz mnie jeszcze bardziej wkurzyć? Przysięgam, że zaraz zwariuję i wywalę cię z mojej gabinetu. - Powiedziałam chłodniejszym głosem.
- Przejmij kontrolę. - Mówi beznamiętnie.
- Zaraz to zrobię, bo chyba nie jesteś dzisiaj sobą.
- Kochanie, czekałem tydzień.
      Podniosłam się do góry, aby chwilę później zacząć się powoli opuszczać na dół. W tej samej chwili brunet szybko ściągnął swoje bokserki i nałożył prezerwatywę.
- Przynajmniej to robisz nadal szybko. - Szepnęłam mu do ucha.
      Zaśmiał się.
     Chwilę później poczułam naparcie na moją kobiecość. Rozchyliłam usta. Przymknęłam oczy. Cicho jęknęłam z rozkoszy. Uwielbiałam to uczucie. Można brać mnie za dziwkę i sukę pragnącą jakiegokolwiek kutasa. Co mam poradzić? Jestem seksoholiczką. Taka już jestem. Taka jest Violetta Castillo.

* * *   * * *

Witamy Was na naszym nowym (ale starym!) blogu z odświeżoną historią o naszej ulubionej parze. Design też przeszedł drastyczną zmianę. 
A dlaczego właśnie dziś otworzyłyśmy przed Wami karty tej historii? Dziś obchodzimy rok bloga, dokładnie 14 lutego 2014 wystartowałyśmy z naszą pierwszą historią o Leonettcie.

Apple i Samsung, dwie przodujące firmy w dziedzinie elektroniki. Violetta i Leon, rywale na lini ognia. Jeden chce pozbyć się drugiego. Co widać w powyższym rozdziale. Tylko jak ta historia się potoczy? Dowiecie się czytając kolejne rozdziały :)

30 komentarzy -> rozdział 2

xAdusiax i Nath ;*