20. Perełko

 

     Minął tydzień. Cholernie długi tydzień od naszego rozstania. Do tego wszystkiego doszły jeszcze poranne mdłości. Jest jak w bajce, ale tej bez happy end'u. Nie mam swojego księcia na białym koniu. Jestem brzemienną księżniczką. Ze złamanym sercem. Która już nigdy nie znajdzie miłości.
Jestem sama... Z tym czymś.
     Nie chcę go, a może jej. Nie wiem. Wolę być sama, niż z tym czymś.
     Spojrzałam na swój brzuch. Jest już troszkę większy. Nabiera kształtów. Specjalnie zmieniłam swój styl ubierania. Póki co nie mam zamiaru dzielić się ze wszystkimi wiadomością o ciąży.
     Nawet moi rodzice nie wiedzą, że za kilka miesięcy zostaną dziadkami. Powiem im. W odpowiednim czasie. Gdy będę gotowa. Cicho westchnęłam i upiłam kolejny łyk wody.
- Lepiej?




     Spojrzałam na Christophera. Uśmiechnęłam się krzywo.
- Dupek mnie popamięta.
- Dziękuję za to wszystko. Obiecuję ci, że długo nie będę siedzieć tutaj.
- Możesz pomieszkać tu jak długo zechcesz. - Uśmiechnął się.
- Masz swoje własne życie... I problemy. Poza tym masz syna.
- Wiem. - Zaśmiał się. - Tim jest u mnie tylko we wtorki i piątki, nie będziesz nam przeszkadzać.
- Tak czy siak dziękuję. - Przytuliłam się do niego. - To wiele dla mnie znaczy.
- Jesteśmy przyjaciółmi.
- Tak. Masz racje.
- Musisz o siebie dbać. - Szepnął. - Teraz to nie tylko o Ciebie chodzi.
- Tak, wiem. - Oparłam głowę o jego ramie. - Szczerze? Gdybym mogła, to usunęłabym to coś. Jednak nie mogę, mam związane ręce. Nie wiem, może z czasem się przyzwyczaję, ale póki co nie umiem.
- Violetta, nie mów tak. - Westchnął. - Dziecko to cudowna sprawa.
- Gdybym była z mężczyzną, który mnie kocha i szanuje, zaakceptowałbym ciążę. Ale z Leonem? - Podniosłam głowę i spojrzałam na niego. - Nie, to niemożliwe. Obiecał mi, że nigdy mnie nie uderzy, a tymczasem co? Zrobił to.
- Violetta, wierzę, że cokolwiek by nie było pokochasz to dziecko.
     Pokocham? Nie.
- Gdybym tylko miała z kim je pokochać. - Odpowiedziałam po chwili ciszej.
- Violetta, jest wiele samotnych mam, które dają sobie radę. - Mrugnął do mnie. - Poradzisz sobie sama z dzieckiem. Przecież masz mnie, rodziców i przyjaciół.
- Brakuje mi jednak kogoś, kto zajmie miejsce Leona.
- W jakim sensie? Chłopaka czy ojca dla dziecka?
- I to i to.
- Leon zawsze marzył o dziecku, ale od czasu kiedy Cię zbił nie zasługuje na nie.
- Przed krótki czas myślałam, że to ten odpowiedni. Jednak mężczyzna, który kocha, nie bije kobiety.
- Leon jest specyficzny człowiekiem. Pewnie nie powiedział Ci o swoim zamiłowaniem do BDSM.
- BDSM? - Spytałam zdziwiona.
- BDSM. - Powtórzył.
- Co to?
- Pieprzone życie.
- Cały Leon jest popieprzony.
- Możliwe.
- Co to jest BDSM? Proszę, powiedz mi.
- Uległość i dominacja. Związywanie i biczowanie.
- Doświadczyłam uległości, związywania i dominacji. Zamiast biczowania było co innego.
- To jest praktycznie to samo.
     Ma racje. Bicie, czy biczowanie. To praktycznie to samo. Niczym się nie różni.
- Masakra. - Szepnęłam i upiłam łyk wody.
- To jego życie.
- A ja kogoś takiego pokochałam. - Szepnęłam ze łzami.
- Violetta.
     Pokręciłam przecząco głową i skuliłam się.
- Ej, jesteś silna.
     Nie jestem. Może tak ci się wydaje, jednak prawda jest zupełnie inna. Nie. Ja jestem krucha. I delikatna. Ze zniszczonym sercem. Starłam prawą ręką łzy. Moje życie jest do dupy. Adam miał rację. Nikogo nie znajdę. Był tym jedynym.
- Jestem beznadziejna. - Szepnęłam.
- Nawet tak nie mów.
- Taka jest prawda. - Spojrzałam na niego. - Wyobrażasz sobie mnie z dzieckiem na rękach? Ja jakoś tego nie widzę.
   Głośno westchnął. Załamana złapałam się za głowę.


     Pieprzone mdłości. Cholerna praca. Mam tego wszystkiego już dosyć. To już trzeci dzień zmagania się z tym. Masakra. Nie wyobrażam sobie tego, jak wytrzymam z wymiotami. Niektóre kobiety mają je nawet do szóstego miesiąca. Mam nadzieje, że tak nie będzie ze mną. Prędzej umrę.
     W sumie nic mnie już nie trzyma na tym świecie, w każdej chwili mogę odejść.
straciłam.
     Spojrzałam po raz kolejny na zdjęcie USG, próbując oswoić się z tym wszystkim. Jestem w ciąży, będę samotną matką. Teoretycznie mam rodzinę, która mogłaby mi pomóc. Ale, no właśnie ale. Na tatę nie mogę liczyć. Jedynie na mamę. On mnie nienawidzi. Nie zdziwię się jak zostawi mnie w potrzebie. Taki jest w końcu German Castillo. Pieprzony facet.
    Położyłam zdjęcie na biurku. Muszę się uspokoić. Stres źle wpływa na mnie i na dziecko. Dziecko. Dziecko. Dam radę, jestem silną kobietą. O nie, znowu. Wstałam szybko z krzesła. Cholera, nienawidzę tych mdłości! Zabiją mnie. Pobiegłam do łazienki.
     Minęłam Noaha w drodze do tego pomieszczenia. Nie miałam ochoty mu się z tego tłumaczyć.    Musiałam jak najszybciej dobiec do łazienki. Szpilki mi w tym utrudniają.No cóż. Muszę się z nimi uporać. O tak, nareszcie!
     Wbiegłam do łazienki i zamknęłam za sobą drzwi. I, powtórka. Zwariuję. Co to dziecko ze mną robi?! Monstrum.
     Kiedy w końcu skończyłam, odetchnęłam z ulgą. Na reszcie. Koniec dramatu.
     Poprawiłam włosy. Okej, mogę wracać do pracy. Wyszłam z łazienki. Mijałam korytarzem swoich pracowników, którzy patrzyli na mnie zatroskanym wzrokiem. Nie wiedzą, ale domyślają  się. Nic już na to nie poradzę. Widzą to po mnie. Spojrzałam na Graves'a, który spojrzał na mnie zatroskanym wzrokiem.
- Co... - Nie dałam mu skończyć.
- Nie mam czasu.
- Proszę.
     Pokręciłam głową i weszłam do swojego gabinetu. Słyszałam jego ciche przeklinanie pod nosem. Nie przejęłam się tym. Zamknęłam za sobą drzwi i zamarłam. Verdas. Co on tutaj robi? Jakim cudem dostał się do środka? Zabroniłam ochronie wpuszczać go tu! Rzuciłam mu wkurzone spojrzenie.
- Co ty tutaj robisz? - Spytałam wściekła i podeszłam szybko do biurka.
- Jesteś w ciąży.
- Nie jestem w ciąży. - Skłamałam.
- Nie wclae. - Zakpił. - A to USG to tylko iluminaci Ci podrzucili.
- To USG to tylko i wyłącznie moja prywatna sprawa. - Wzięłam z jego rąk zdjęcie. - Wynoś się. - Syknęłam przez zęby.
- Jestem ojcem.
- Ojcem jest zupełnie inny mężczyzna, nie ty.
- Nie kłam.
- Mówię prawdę. Nie jesteś ojcem tego dziecka, a teraz wynoś się stąd.
- Jak nie jestem jak jestem.
     Pokręciłam przecząco głową i usiadłam w fotelu.
- Wiem o tym.
- A ja wiem lepiej z kim sypiałam, więc daruj sobie bawienie się w Sherlocka Holmesa.
- A ja wiem, ze byliśmy razem.
- No właśnie, byliśmy. Teraz nie jesteśmy i mam gdzieś ciebie, twoją całą rodzinę i firmę. - Rzuciłam zdjęciami USG o biurko. - Mam masę rzeczy do zrobienia, wynoś się stąd i zabieraj to swoje BDSM.
Zmarł. Ha, mam go!
- I co? Zaskoczony?
- Skąd wiesz o BDSM?
- Nie twoja sprawa.
- Owszem, moja.
- Nie twoja. A teraz wyjdź stad.
- Moja.
     Pokręciłam przecząco głową.
- Jak nie jak, kurwa tak. Pieprzyłem Cię jak miałaś okres!
- A nie pomyślałeś o tym, że przespałam się z kimś innym zanim zjawiłeś się w Paryżu?! - Zaczęłam zmyślać na szybko, aby jakoś uratować sytuacje. - Aby zajść w ciąże niekoniecznie trzeba uprawiać seks podczas okresu.
- Nie zdradziłabyś mnie.
- Nie umiem być wierna. Mówiłam ci o tym.
- Dla mnie byłaś.
     Uśmiechnęłam się chytrze w jego stronę. I tu mam cię debilu. Przynajmniej tak mogę cię odsunąć jeszcze bardziej od siebie. I, od dziecka. Którego nigdy nie poznasz.
- A teraz wynoś się stąd.
- Jesteś dziwką.
- Tak, powiedz to, uderz mnie jeszcze raz i spadaj stąd.
- Jeszcze brakuje, że jesteś w ciąży.  Ha, gdzie je wychowasz? A nie!
- O mnie się nie martw. A teraz spadaj.
- Wiedz jedno. Wstał. Podszedł do mnie. - Nie pozwolę Ci zniszczyć mojego dziecka.
- Wiedz jedno. - Spojrzałam mu w oczy. - To nie jest twoje dziecko i moge sobie z nim robić co tylko chce.
- Jeszcze zobaczymy.
     Odwróciłam wzrok w druga stronę. Wyszedł. Odetchnęłam z ulgą.
- Widzisz perełko, tatuś nas zostawił.
     Perełko? Co się ze mną dzieje? Zmieniam się? Ciąża mnie zmienia. Na lepsze? Raczej tak. To dobrze? Tak. Miło.
- Zmieniasz mnie. - Szepnęłam.
     Kocham Cię? Chyba tak. Wychowam je. Sama. Dam radę.

Od autorek: Dum, dum, dum. Christopher. Violetta. Leon. Perełka. Taki szybki skrócik rozdziału. Wybaczcie, ale mam głowę 200/200 i nie mam pojęcia co napisać w notce :((
min. 50 komentarzy -> next 

Nath i xAdusiax :*