19. Pieprzony dupek

   

    Ja. Jestem. W. Pieprzonej. Ciąży. Jestem. W. Stanie. Błogosławionym. Jak to mogło się stać?! Jak, kiedy, gdzie? Jak ja mogłam do tego dopuścić?! Leon mnie zabije. Zostawi mnie. Porzuci. Samą z tym cholerstwem. Ja nie mogę. Nie dam rady. Jestem za młoda. Niedoświadczona. To stanowczo za wcześnie!

- Ja nie chcę. - Szepnęłam cicho ze łzami w oczach. Mój wzrok cały czas był skupiony na małej kropce. Cholera.

- Słucham? - Pokręciłam przecząco głową. Rozpłakałam się. - Proszę Pani, wszystko będzie dobrze.

     Nic nie będzie dobrze. Nic! On nie chce dziecka!

- To na pewno ciąża? - Spytałam ze łzami w oczach. - A nie może rak? Albo owulacja?

- Kwestionuje Pani moje kompetencje.

- Przepraszam, ale ja muszę mieć pewność.

- Tak, to z pewnością jest płód.

     Cholera.

- Proszę, niech się Pani ubierze, a ja w tym czasie wypiszę receptę na witaminy. Które musi Pani brać, aby płód kształtował się prawidłowo.

     Witaminy. Płód. Tego jest za wiele. Kurwa. Niech mi ktoś powie, że to wszystko to jakiś koszmar. A w rzeczywistości leżę w łóżku z ukochanym. Proszę. Ja nie mogę być w ciąży. Przynajmniej nie teraz.

     Starłam łzy i ubrałam się. Wzięłam głęboki oddech.

Usiadłam w krześle przed biurkiem mężczyzny i spojrzałam na niego. Po moich policzkach w dalszym ciągu spływały łzy.

- Rozumiem, że to nie jest planowane? - Pokręciłam przecząco głową. Gdyby było nie płakałabym, pacanie! Cieszyłabym się, jak wariatka. I, już dawno zadzwoniłabym do Leona. Jednak tego nie zrobiłam. Powód jest jasny.

- Nie wiem, co mam robić. - Szepnęłam załamana.

- Cieszyć się. Dziecko to najpiękniejsza rzecz, która mogła spotkać kobietę. - Pokręciłam przecząco głową. Nie chcę i nie zamierzam! Masakra. To są jakieś kpiny!

- Jak mam się cieszyć z tego dziecka? No jak?!

- Jak każda kobieta.

- Ja nie jestem taka, jak każda kobieta.

- Niczym nie różni się Pani od innych. - Nie wiesz, więc nie komentuj. Wal się rajerze.

- Jakieś rady na początek? - Spytałam i starłam łzy.

- Dużo odpoczynku przede wszystkim. Nie chcemy, aby Pani poroniła. - Skarcił mnie wzorkiem.

- Odpoczynek? Przy moim trybie pracy jest to niemożliwe.

- Chociaż ograniczyć pracę. - Pokręciłam przecząco głową. Nie ma mowy. Firma jest najważniejsza. A nie pieprzona wpadka.

- To jest niemożliwe. Praca jest dla mnie najważniejsza.

- Teraz priorytetem jest dziecko. - To dziecko dla mnie nie istnieje.  I, nigdy nie będzie istnieć.

- Co z jedzeniem?

- Zero fast-foodów. Trzeba zacząć się zdrowo odżywiać. - Nie jem tego śmieciowego jedzenia. Obraził mnie w tym momencie.

- Staram się odżywiać zdrowo. Nie jem tego. - Odpowiedziałam ciszej.

- To nie moja sprawa.

- To wszystko?

- Na dzień dzisiejszy tak. - Podał mi kartkę. - Widzimy się za miesiąc. - Miesiąc? Cholera, wtedy będę już chodzić z dużym brzuchem! Nie chcę tego!

- Ddobrze. - Schowałam ją szybko do torebki i wstałam.

     Cholera. On. Mnie. Zabije. Będę martwa.

***

     Mam mu powiedzieć? Teraz. Nie. To raczej zły pomysł. Póki co nie mówić o ciąży. Powiem mu za kilka tygodni. Kiedy oswoję się z zaistniałą sytuacją. Może pokocham te dziecko? Nie wiem. Wszystko zależy od tego, jak Leon przyjmie wiadomość o ciąży. Musi być dobrze.

     Odgarnęłam niesforny kosmyk za ucho i cicho westchnęłam. Jestem w ciąży. W trzecim tygodniu. Paryż. To tam się wszystko wydarzyło. Jedna pieprzona sytuacja z biurka. Cholera. Dlaczego zapomniałam o tej tabletce? Nawet on mi przypominał. A teraz ja muszę cierpieć przez dziewięć miesięcy.

     Spojrzałam na Leona, który usiadł obok mnie.

- Jak się czujesz, kochanie?

- Dobrze. - Odpowiedziałam ciszej i okryłam się jeszcze bardziej kocem.

- Jest Ci zimno. - Stwierdził.

- Jest w porządku. Na prawdę.

- Może masz gorączkę. 

- Nie mam żadnej gorączki. - Upieram się. Ciąża, to nie gorączka! 

- Tu jest dwadzieścia osiem stopni, a Ty pod kocem siedzisz!

- Po prostu. Lubię siedzieć pod kocem.

- Ciekawe.

- Jestem wykończona. - Powiedziałam ciszej.

- Chodźmy do łóżka. 

- Nie chcę. - Pokręciłam przecząco głową. - Chcę pobyć tutaj.

- Co? Dlaczego.

- Po prostu. - Szepnęłam ciszej.

- Jak chcesz kochanie, jak chcesz.

     Chce, żebyś mnie zostawił w spokoju. Jestem w ciąży i próbuje się z tym pogodzić!
     Zadzwonił jego telefon. Spojrzałam na niego. Leon wyciągnął telefon z kieszeni.

- Moja mama. - Westchnął. - Zaraz wrócę.

- W porządku.

     Dziękuje Holie! Dzięki tobie mogę pobyć chwile sama. Ratujesz mi dupę.

     Szatyn wstał szybko z sofy i odebrał połączenie.

- E. Słucham? - Opuścił salon. Chwila samotności.
     Mam możliwość pomyśleć trochę o tym wszystkim, co wydarzyło się dzisiaj. Ciąża. Cholera. Ja. Leon. Paryż. Dziecko. Zostanę, pieprzoną matką. Owszem, kiedyś może nawet i chciałam, ale teraz? Mam ważniejsze sprawy i jest nią moja firma! Wspinam się ku szczytowi, który sama sobie zbudowałam. Wszystko było wspaniale do dzisiejszej wizyty u ginekologa. Jego teza, ugh. Nie będę poświęcać Apple Inc. na rzecz tego czegoś. Głupie prawo. Usunęłabym to dziecko. Jak najprędzej. Niestety mam związane ręce. Nie będę bawić się w rzeczy nielegalne.

     Po chwili Leon powrócił do salonu. Cholera, dlaczego tak szybko? Tylko trzy minuty. Cicho westchnęłam i spojrzałam na niego.

- Nie pytaj. - Westchnął.

- W porządku. Ale wszystko jest okej?

- Powiedzmy. - Mruknął.

- To dobrze.

- Chce się z nami spotkać w piątek. - Co? Nie. Nie mam ochoty.

- A po co?

- Spodobałaś im się. - Tylko nie to. Nie chcę.

- A ja myślałam, że nie.

- Pomyłka. Polubili Cię.

- Świetnie. Wspaniale.

     Łzy, cholera łzy. Nie, nie mogę teraz płakać. Nie mogę! To jest silniejsze ode mnie.

     Odwróciłam głowę w drugą stronę.

- Violetta. - Pokręciłam przecząco głową. - Kochanie. - Niech on da mi spokój. Proszę. - Violetta. - Podniósł ton głosu. Daj mi spokój, nie teraz. - Violetta! - Proszę. Zaraz się rozpłaczę. - Cholera jasna, Violetta!

- Daj mi spokój. - Poprosiłam go.

- Nie. Spójrz na mnie.

- Przepraszam, ale nie teraz. - Odpowiedziałam i wstałam z sofy.

- Kurwa, wracaj tu! - Nie mogę. Zobaczy, w jakim jestem stanie. - Wracaj tu!

     Skierowałam się w stronę kuchni.

- Kurwa! - Jest zły. Trudno. Nie chcę, aby zobaczył mnie zalaną łzami, wyglądam okropnie. Cholerna ciąża. Przez nią wariuję. Tracę wszystkie zmysły, nie jestem sobą. - Violetta!

- Daj mi spokój. - Odpowiedziałam ciszej.

- Wróć tu!

- Nie.
     Cholera, po co ja weszłam do tej pieprzonej kuchni?

- Kurwa, wracaj!

     Opuściłam kuchnię i skierowałam się w stronę schodów. Słyszałam jak biegnie. Nie, proszę.

- Violetta, nie irytuj mnie! - Irytować? Przesadza.

- Proszę cię, chcę pobyć sama.

- Nie ma mowy. - Nie przejęłam się tymi słowami. Wyszłam po schodach na górę. Dopadł mnie właśnie tam. Kurde. Spojrzał w moje oczy pełne łez. Pięknie. Płaczę po raz pierwszy od rozstania z Adamem i on to wszystko widzi.

- Co Ty odpieprzasz?

- Przepraszam. - Szepnęłam. - Nie wiem, co się ze mną dzieje. - Zalałam się łzami. - Przepraszam. - Nie mogę ich powstrzymać.

     Starłam je szybko prawą ręką. On zdezorientowany patrzył na mnie. Nie wie, że jestem w ciąży, dlatego to wszystko jest takie dziwne dla niego. Co? Teraz śmiech. Cholera, nie panuję nad tym!

     To się stało tak szybko. On podniósł rękę. I, uderzył mnie ją. Otworzyłam szerzej oczy i położyłam rękę na obolałym miejscu. Cholera, boli. Rozpłakałam  się jeszcze bardziej, niż wcześniej.

- Jak mogłeś to zrobić?! - Krzyknęłam przez łzy. Cisza. - Nie mogę w to uwierzyć. Obiecałeś mi, że nie zrobisz tego. - Spuścił wzrok. - Po moich policzkach zaczęło spływać coraz więcej łez. Cholera, boli mnie prawy policzek i to bardzo. A pieprzone hormony dają o sobie znać. - To koniec. - Szepnęłam nagle.

- C-co? Nie-e, błagam.

     Pokręciłam przecząco głową i odwróciłam się w drugą stronę.
- Żegnaj, Leon.

- Nie. Błagam. Zostań.

     W tamtej chwili miałam gdzieś jego słowa. Nie mogę być z kimś, kto uderza mnie. Nie, nie i jeszcze raz nie. Co by było, gdybym powiedziała mu o ciąży? Już sobie wyobrażam jego złość. Zostałabym workiem treningowym. A przecież przysięgał mi, że nigdy mnie nie uderzy. Tym czasem co? Zrobił to. Ponownie. Pieprzony dupek!

     Zbiegłam szybko po schodach na dół. Wybiegłam z jego domu. Straciłam go. Na jego własne życzenie. Zostałam sama. Z dzieckiem.

***

Witamy was dzisiaj z 19 rozdziałem. Tym razem Leonetta nie jest szczęśliwa. Violetta załamana dowiedziała się o ciąży i bała o tym wszystkim powiedzieć Leonowi. A Leon? Uderzył ją, po raz kolejny. 

Jak potoczą się dalsze losy Leonetty? Czy pomimo zaistniałego incydentu będą razem znowu? Nie zdradzimy, sami się dowiecie, czytając następne rozdziały ;))

Rozdział 20 -> min. 50 komentarzy

xAdusiax i Nath ;*