24. Wybacz mi

Fioletowa przestrzeń białe dodatki. To mój dawny świat w tej rezydenci. Odkąd wyprowadziłam się w tego domu obiecałam sobie, że nigdy tutaj nie wrócę. A tymczasem co? Zrobiłam to. Wróciłam po tyłu latach. Z malutkim dodatkiem. Córeczką w łonie.
To już siódmy miesiąc. Na szczęście wszystko jest w porządku z moją malutką perełką. Od pewnego czasu zaczęła kopać. Kiedy po raz pierwszy to zrobiła, przestraszyłam się. Z czasem przywykłam do tego. Można powiedzieć, że jest to coś cudownego. Takie dziwne uczucie, jednak świadczy o tym, że wszystko z moją kruszynką jest w porządku.
- Viola. - Zejdź na dół.
Nie, proszę. Nie chcę schodzić na dół. Potrzebuje samotności. Muszę przemyśleć wiele spraw. Związanych z Apple Inc. i nie tylko. Moją córeczką.
Opuściłam pokój. Podczas schodzenia po schodach na dół nie odrywałam wzroku od swojego IPhone'a. Czytałam różne artykuły o swojej firmie. Od negatywów, które wezmę pod uwagę. Po pozytywne w których jest wiele pochwał. ,,To był najlepszy rok dla Apple Inc.!" , ,,Czym nas zaskoczy Violetta Castillo w przyszłym roku?" i wiele innych podobnych tytułów. Dzięki których czułam się doceniona w tym co robię.

23.Monstrum

Pozostały dwa dni do ślubu mojej przyjaciółki, a  ja wciąż nie mam sukienki. Tak. Inteligentna Violetta Castillo zawsze pozostawia wszystko na ostatnią chwilę. W dodatku mój brzuch ciągle rośnie.
Nie jestem zbytnio zadowolona z tego powodu.
Chociaż myśl o dziecku mnie pociesza. Będę miała swoją malutką perełkę. Albo księcia. Tak czy siak nikt mi nie zabierze tego dziecka. Jest moje i tylko moje.  Nazwisko Castillo będzie o tym świadczyć.
Przemierzałam ulicami Los Angeles, w stronę swojego ulubionego sklepu z sukniami wieczorowymi.  Ciekawe czy w jakąś się zmieszczę. Mam nadzieję, że tak.  Nie przeżyłabym innego zdania. Może być luźna, ważne, aby nie podkreślała za bardzo mojego ciężarnego brzucha.
W dalszym ciągu nie powiedziałam rodzicom. Mam zamiar to w końcu zrobić w najbliższym czasie.
Muszą wiedzieć. Nie wyobrażam sobie tego, jeżeli dowiedzieli by się wszystkiego od tabloidów.
Znienawidziliby mnie. Przede wszystkim mój tata.  Który i tak mnie nie kocha.
Zdjęłam okulary przeciwsłoneczne przed wejściem do lokalu.  Czas zakupów. Od razu podeszła do mnie ekspedientka, którą kojarzę. Leigh. Przywitała mnie swoim promiennym uśmiechem.

22. Dziewięć miesięcy

     Spojrzałam na zegarek w swoim telefonie. Dochodziła godzina dwunasta. W ciągu najbliższych minut ma zjawić się dziennikarz, który przeprowadzi ze mną wywiad. Szczerze? Sama nie wiem, dlaczego się zgodziłam. Zazwyczaj odmawiałam od razu a tym czasem co? Zgodziłam się.
     Jestem nie do zniesienia od kiedy jestem w ciąży.Te hormony to wszystko mnie dobija.Chcę już być po porodzie. Chcę mieć moją perełkę na rączkach. To moje jedyne marzenie.
     Chloe. Piękne imię dla dziewczynki, a jeśli to chłopiec? O cholera. Nie przewidziałam tej opcji. Leonardo? Nie. Za bardzo będzie przypominać mi o Leonie. Simon. Lepiej. Idealne dla chłopca. Simon albo Chloe Castillo. Moje małe perełki. Uśmiechnęłam się delikatnie.
- Pani Castillo.
     Podniosłam wzrok i spojrzałam w stronę drzwi.
- Pan Bellamy już jest.
- Ach tak. - Poprawiłam szybko swoje włosy. - Niech wejdzie.
- Oczywiście, Proszę Pani.