22. Dziewięć miesięcy

     Spojrzałam na zegarek w swoim telefonie. Dochodziła godzina dwunasta. W ciągu najbliższych minut ma zjawić się dziennikarz, który przeprowadzi ze mną wywiad. Szczerze? Sama nie wiem, dlaczego się zgodziłam. Zazwyczaj odmawiałam od razu a tym czasem co? Zgodziłam się.
     Jestem nie do zniesienia od kiedy jestem w ciąży.Te hormony to wszystko mnie dobija.Chcę już być po porodzie. Chcę mieć moją perełkę na rączkach. To moje jedyne marzenie.
     Chloe. Piękne imię dla dziewczynki, a jeśli to chłopiec? O cholera. Nie przewidziałam tej opcji. Leonardo? Nie. Za bardzo będzie przypominać mi o Leonie. Simon. Lepiej. Idealne dla chłopca. Simon albo Chloe Castillo. Moje małe perełki. Uśmiechnęłam się delikatnie.
- Pani Castillo.
     Podniosłam wzrok i spojrzałam w stronę drzwi.
- Pan Bellamy już jest.
- Ach tak. - Poprawiłam szybko swoje włosy. - Niech wejdzie.
- Oczywiście, Proszę Pani.




     Opuścił mój gabinet. Cisza przed burzą. Mam nadzieję, że pójdzie dobrze. Musi tak być. Drzwi nagle otworzyły się. Do środka wszedł młody, przystojny brunet. Mogłabym go schrupać. Jest całkiem niezły.
- Dzień dobry.
     Wstałam z krzesła.
- Dzień dobry. Proszę usiąść. - Wskazałam na fotel stojący przed biurkiem.
     Entuzjastycznie pokiwał głową. Zajął miejsce. Zaś ja usiadłam na swoim biurku. Założyłam nogę na nogę i spojrzałam na niego.
- Coś do picia?
- Nie dziękuję.
     Przytaknęłam lekko.
- Zapewne wie Pani z  jakiego powodu tu jestem.
- Oczywiście.
- Mam do Pani sześć pytań.
- W takim razie zamieniam się w słuch.
- Ma Pani 24 lata, czemu zawdzięcza Pani sukces?
- Czemu zawdzięczam sukces? - Powtórzyłam pytanie. - Ciężko pracuję każdego dnia na sukces Apple Inc. To zasługa mojego dziadka, który stworzył to wszystko. Tak naprawdę jemu zawdzięczam sukces.
- A Pani wniosła do firmy?
- iPad oraz Apple Watch czy Apple TV.
     Zapisał coś w notatniku. Przyglądałam mu się z wielkim zainteresowaniem. Piękne zielone oczy. Nie. Muszę się uspokoić i przestać.
- Czy w najbliższym czasie zamierza Pani pracę nad nowymi projektami?
- Mam parę pomysłów, więc zobaczymy co z tego wszystkiego wyniknie.
- Może coś więcej?
- Aktualnie szykujemy się do prezentacji najnowszego modela IPhone'a. Będzie to 6S. O przyszłych planach firmy Apple nie mam zamiaru mówić. To tajemnica.
- Rozumiem. - Szepnął notując. - Proszę o krótki komentarz co do spor pomiędzy Samsung Electronics, a Apple.
- Ten spór trwa od wielu lat i nie wiem, jak długo to jeszcze potrwa. Cóż tutaj dużo mówić? Rywalizujemy ze sobą. Moja firma tak samo, jak firma pana Verdasa, ma podobny tok postępowania. Wiadomo, że Samsung kopiuje Apple. Zostało to udowodnione w sądzie.
- Jednak, Pani i Pan Verdas jesteście razem.
- Relacja pomiędzy nami jest już skończona.
- Coś więcej.
- Nie mam zamiaru spowiadać się przed mass mediami na temat mojego związku z panem Verdasem. To wszystko się skończyło i już.
- Zaniedbuje Pani rodzinę przez pracę.
     Słucham?
- Staram się spędzać jak najwięcej czasu z rodziną. Mówienie o tym, że zaniedbuję ją przez pracę jest absurdem. Bardzo dużo czasu spędzam w firmie i czasami posiadam wolne chwile na własne przyjemności.
- To nie jest pytanie.
- Słusznie.
- W takim razie skąd takie pytanie?
- Mam tak napisane.
     Cicho westchnęłam i zeskoczyłam z biurka. Usiadłam w fotelu za biurkiem. Co za pacan. Mam ochotę uderzyć go z liścia.
     I to nie przez hormony!
- To wszystko? - Spytałam dla pewności. - Czy ma pan jeszcze do mnie jakieś pytania, panie Bellamy?
- Nic z tych rzeczy.
     Przytaknęłam.

Leon POV's
     Kolejny bezsensowny dzień spędzam u rodziców w swoim starym pokoju. Myślę i myślę, a wymyślić nie mogę. Chciałbym ją odzyskać, jednak nie wiem jak. Chciałbym się nią zaopiekować. Wiem, że mi nie pozwoli. Wiem też, że kłamie. To moje dziecko. Jestem przekonany. Owoc naszej miłości. Której niestety już nie ma. Przeze mnie.
     Zniszczyłeś wszystko, co było pomiędzy nami. Przez jeden głupi incydent. Dlaczego to zrobiłem? Dlaczego uderzyłem ją w policzek? Pieprzony dupek. Usłyszałem nagle pukanie do drzwi. Kto znowu?! Uwielbiam przebywać w tym pomieszczeniu sam. Zwłaszcza w takich sytuacjach. Potrzebuję spokoju, wyciszenia. Brakuje mi jej.
- Leon? Wszystko w porządku? - Usłyszałem głos swojej mamy.
     Pokiwałem głową. Nie powiem jej, zabije mnie.
- Kochanie, chodź na dół. Wszyscy już czekają.
- Co, o co chodzi?
- Kolacja. - Przypomniała mi. - Chodź.
- Moment. - Westchnąłem.
- Leon, wszystko w porządku? - Podeszła bliżej mnie i spojrzała na mnie troskliwym wzrokiem.
- Tak.
     Nie, nic nie jest w porządku. Wszystko jest do dupy. Całe moje życie.
- Nie jest. - Usiadła obok mnie. - Zawsze kiedy masz zły humor zawsze siedzisz tutaj. Powiedz, o co chodzi?
- Nie wiem czy mogę.
- Leon, jestem twoją mamą. Zawsze ci pomogę.
- W tym raczej nie.
- Kochanie, powiedz. - Nalegała.
- Nie mogę.
     Usłyszałem, jak cicho westchnęła.
- Leon.
Spojrzałem na nią.
- Powiem ci w najbliższym czasie.
- No dobrze. - Odpowiedziała po chwili i wstała z łóżka. - Chodź na dół.
- Już.
     Uśmiechnęła się delikatnie.
- Violetta się nie pojawi?
     Pokiwałem głową.
- Coś nie tak? Pokłóciliście się?
- Nie teraz mamo.
     Przytaknęła lekko. Nie powiem jej. Nie mogę. Za żadne skarby.
     Wstałem z łóżka i poprawiłem swój granatowy krawat. Okej szybciej zejdę na kolacje, szybciej wyjdę stąd. Nie będą mnie trzymać. Po prostu wyjdę. Mam w dupie wszystko. Opuściłem swój dawny pokój. Zszedłem po schodach. Będąc tam od razu dopadł mnie Louis. Boże. Niech spada ode mnie.
     Jeszcze bardziej chce mi dowalić?
- Co tam braciszku? - Spytał.
- Nic co mogłoby Cię interesować.
- No jeju, nie chcę się z tobą kłócić. Gdzie Violetta? Ta najseksowniejsza kobieta według People?
- Nie ma i nie będzie.
- Serio? Szkoda.
- Co chcesz od niej?
- Miło się z nią rozmawia. - Wyjaśnił i rozejrzał się. - Pójdę sprawdzić, jak się czuję Dakota.
     Biegnij i nie wracaj. To było by moje marzenie. I chyba najlepsze. Wywróciłem oczami i skierowałem się w stronę salonu. Gdzie moi rodzice żwawo rozmawiali. Nie chciałem podsłuchiwać, dlatego usiadłem w jadalni za stołem. Dołączyli do mnie chwilę później.
     Podczas posiłku nie udzielałem się. Siedziałem cicho i delektowałem się daniami, które przygotowała moja mama.
- Jeszcze tylko dwa miesiące. - Mówiła rozentuzjazmowana Dakota.
- I zostaniemy rodzicami. - Dodał szczęśliwy Louis.
     Fajnie, ja też.
- To wspaniale. Nie możemy się doczekać. - Odpowiedział mój tata.
     Wielkie mi halo.
- A ty, Leon? - Spojrzał na mnie. - Nie cieszysz się, że zostaniesz wujkiem?
- Nie mam z czego. - Westchnąłem. - Cieszyć to się będę za dziewięć miesięcy.
     Skupiłem wzrok wszystkich zebranych na sobie.
- Co?
- Co takiego wydarzy się za dziewięć miesięcy? - Spytała moja mama.
- Jesteś ginekologiem, dobrze wiesz co się stanie.
Momentalnie odłożyła sztućce na bok. Przęknęła ślinę i spojrzała na mnie.
- Vvioletta i ty... - Zaczęła mówić po chwili. - Spodziewacie się dziecka?
- Tak. - Mruknąłem bawiąc się widelcem.
- O ludzie.
- Fajnie byłoby, gdybym chociaż dostał zdjęcie USG.
- A nie masz? - Spytała dla pewności.
- Jak, skąd? Nie jesteśmy już razem.
     Totalnie ją zamurowało. Tak jak wszystkich. W pomieszczeniu zapanowała grobowa cisza. Moja zasługa. Wow, pierwszy raz. To takie dziwne uczucie.
- C... - Ojciec próbował się odezwać.
      Jednak nie mógł. Tak jak wszyscy. Wiedzą już o wszystkim. Nie muszę już ukrywać prawdy. Oczywiście nigdy nie powiem im o BDSM. To by było największym błędem. To moja słodka tajemnica. Wie o tym tylko Christopher i od niedawna Violetta. Może to i lepiej?
- Leon, od kiedy wiesz? - Zadała pytanie moja mama.
- Ze dwa dni.
- Dwa dni. - Cicho westchnęła. - Mamy maj, czyli dziecko teoretycznie miałoby przyjść na świat w lutym.
- Ja nawet tego nie wiem. - Mruknąłem. - Violetta nie rozmawia ze mną.
- Jakiś musi być powód, synu.
- Ta i to nawet tysiąc. - Mówiłem patrząc na swój talerz.
     Nie powiem im prawdy o BDSM. Zraniłoby to ich.
- Ja i twoja mama mamy takiego zamiaru aby wpychać nosa do tego związku. Zawaliłeś? Trudno. Masz teraz dwa wyjścia. Albo powalczysz o nią, albo odpuścisz na zawsze. - Odpowiedział moj tata.
- Postaw się na moim miejscu. Robię wszystko co mogę, aby z nia chociaż porozmawiać. Staję na głowie, by się z nią spotkać. A ta ma wszystkie moje starania głęboko w poważaniu.
- Jakiś musiał być powód. - Głos tym razem zabrała Dakota.
- Sugerujesz, ze to ten sam powód dla którego mnie zdradziłaś, hę?
- Nie naskakuj na nią. - Zaczął ją bronić Louis. - Stres źle wpływa na dziecko.
- Gdzieś mam wasze dziecko. - Mruknąłem cicho.
- Leon. - Skarcił mnie mój tata. - Opanuj się.
- Jak? Na każdym korku mnie krytykujecie.
- Spokojnie, uspokój się.
- Jak mam się uspokoić, gdy wszystko jest przeciwko mnie? Jeszcze do tego dojdzie, że nie poznam własnego dziecka, bo ta wywiezie je na koniec świata.,
- To zrób coś, aby ci wybaczyła. Porozmawiaj z nią na spokojnie, postaraj się.
- Nic innego nie robię.
- To próbuj dalej. - Dopowiedział Louis. - A teraz zmieńmy temat.
- Nie mam ochoty. Przepraszam. - Wstałem od stołu. Udałem się do swojego pokoju.
     Zatrzasnąłem za sobą drzwi i usiadłem na łóżku. Wyjąłem swój telefon i odblokowałem wyświetlacz. Wszedłem w galerię i zacząłem przeglądać nasze zdjęcia. Tęsknię za nią. Chciałbym się spotkać i chociaż porozmawiać. Przeprosić za wszystko. Paść przed nią na kolana i prosić o przebaczenie. Oddać jej wszystko co mam. Aby tylko odzyskać ją. I nasze dziecko.
     Spojrzałem na następne zdjęcie. Moje ulubione, na którym występuje sama Violetta. Zrobiłem je jeszcze we Francji, gdy spała. Wygląda tak ślicznie podczas snu. Bezbronnie. Naturalnie.
Jest tylko moja. Na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Jak ja ją kocham. Nikogo innego. Dlaczego ją uderzyłem? Dlaczego? Cholerna pieść.
     Idiota.

Od autorek: Wybaczcie za zwlekanie. Czasu nie było, a jak był to nie miałam internetu -.- Jak widzicie rodzie Leona już wiedzą o pierwszym dziecku szatyna z Castillo. Reakcja bezbłędna hehe. Dobra, nie rozpisuję się, bo wszyscy na rozdział czekacie :D
min. 50 komentarzy ->next 

Nath i xAdusiax :>

P.S. - Nie wyłapałam wszystkich błędów, zrobię to jutro rano xd