11. Przepraszam

LEON POV'S

          Jezus Maria. Moja głowa. Czuję się tak, jakby miała zaraz wybuchnąć. Nawet nie mam ochoty otwierać oczu. Mam kaca. Chyba dzisiaj spędzę cały dzien w apartamencie.
          Leniwie się przeciągnąłem. Coś dziwnego poczułem. Jakieś ciało. Cholera! Otworzyłem oczy. Violetta!
Ja pierdole. Co ona tutaj robi? Klub nocny. Mój apartament. O nie. Nie tak miało być. Zupełnie inaczej chciałem rozpocząć pomiędzy nami inne relacje. Jak zwykle myślałem kutasem.
          Kurde.
         Spojrzałem na nią zmartwiony. Spała. Prawdziwy anioł. Przynajmniej teraz miałem lepszą okazje, aby pooglądać ją.
          Coś mruknęła. Poruszyła się. Cholera... budzi się. Podniosła lekko głowę do góry. Zamarła na mój widok.
- Cco ty? Cco - spojrzała i dostrzegła, że jest bez ubrań - ty gnoju!
- Nic nie pamiętam. - Szepnąłem.



          Podniosła się do góry i jęknęła.
- Cholera, co ty mi zrobiłeś? - Spytała wściekła. - Wszystko mnie boli.
- Nie wiem! Nic niw pamiętam!
- Tak, jasne. - Skrzywiła się. - O ludzie.
- Co jest?
          Nie odpowiedziała, tylko wstała ze mnie. Au. Boli.
- Boże, Verdas. - Jęknęła po zrobieniu kroku. - Kurde.
- Co jest? - Zapytałem przejęty.
- Wszystko mnie boli.
- Cholera. Przepraszam.
- Przepraszam? - Zaśmiała się i zaczęła oglądać swoje piękne nagie ciało.
- Jezus, nie wiem co robiłem z Tobą.
- Ty już wiesz, doskonale to wszystko zaplanowałeś.
- Słucham? – Zakpiłem.
- Zaplanowałeś to wszystko. - Powtórzyła i podniosła leżąca na podłodze bieliznę.
- Nic nie planowałem!
         Nic odpowiedziała. Zaczęła się ubierać.
- Violetta.
         Totalnie mnie ignorowała.
- Kurwa, weź chociaż tabletkę dzień po!
- Nie jestem aż taka głupia!
- Dzięki. - Bąknąłem.
- Nie martw się, nie zostaniesz tatą. Nie dopuszczę do tego, aby część ciebie znajdowała się wewnątrz mnie.
- I tak byś usunęła.
         Zamilkła. Szybko założyła na siebie swoje wczorajsze ubrania.
- Przepraszam.
Podeszła do mnie i spojrzała swoim lodowatym wzrokiem.
- Przynajmniej wiem, że pamięta to. - Uderzyła mnie mocno z liścia w prawy policzek. Kurde, boli. - Uderzałeś mnie mocno za każdym razem, kiedy odmawiałam ci posłuszeństwa.
- Byłem pijany.
      Pokręciła z niedowierzaniem głową i wyszła szybko z pomieszczenia.

VIOLETTA POV’S

         Jak on mógł mi to zrobić?!
         W dalszym ciągu nie wiem i zadaję sobie to pytanie. Od tamtego wieczoru minął równy tydzień. Cierpienia, bólu, męki... Siedem dni spędziłam w domu zastanawiając się, dlaczego to zrobił. Dlaczego mnie upił i wykorzystał, jak totalną idiotkę. Ból fizyczny, nie równa się z tym psychicznym. To cholerna odmienność. Nie mogę usiąść za swoim biurkiem w Apple Inc. i udawać, że wszystko jest okej. To zbyt trudne, zbyt ciężkie i nie dla mnie.
         Przebywanie w towarzystwie mężczyzn jest ostatnią rzeczą, której pragnę. Musiałam się odciąć od wszystkich, nawet na tych, na których mi bardzo zależy. Noah... właśnie Graves i ja... nas już nie ma.
         Przeżyłam to rozstanie bardzo ciężko. W sumie było mi szkoda. Jakaś część mnie kochała go. Zdałam sobie sprawę z tego tak naprawdę po jego stracie. Jednak pomyliłam się. No trudno, zostanę sama na starość z tuzinem kotów. Może chociaż one mnie pokochają. Będę babcią kotków.
Cicho westchnęłam, kiedy rozsiadłam się wygodniej w salonie na sofie, podczas przeglądania raportów w wykonaniu Graves'a. Jest dobry w tym co robi. Za dobry. Cieszę się, że pomimo zaistniałej sytuacji nadal jesteśmy przyjaciółmi. Zależy mi na nim. Nie zamierzam go stracić. Jest moim skarbem. Najdroższym i najcenniejszym. Tak pozostanie.
         Odpisałam mu na jego ostatniego maila i zaczęłam kasować wszystkie po kolei, które w ostatnich dniach wysłał mi Verdas. Nie zamierzałam ich czytać, od razu lądowały w koszu.
         Nawet temat "Przepraszam" na mnie nie działał. Skrzywdził mnie. I to cholernie. Po policzku spłynęła łza. Od razu ją starłam. Jestem silna. Dam radę!
         Uspokoiłam się i wstałam z sofy. Nie mogę kolejnego dnia spędzić w domu! Muszę wyjść, chociaż się przejść. Park, sklep. Cokolwiek. Miejsce nie ma znaczenia.
         Wzięłam swoją torebkę. Następnie wyszłam z domu. Zamknęłam drzwi na klucz. Udałam się w stronę parku. Wyciągnęłam z torebki swoje okulary przeciwsłoneczne, ktore założyłam. Ostatnią rzeczą, której potrzebowałam do szczęścia byli paparazzi. Jak zwykle kilkanaście fotoreporterów stało przed moim domem. Cicho westchnęłam. Zasłoniłam się i skierowałam w stronę parku. Podążali krok w krok za mną. Świetnie. Jak jakieś zgłodniałe psy, które biegną za mięsem. Niech mnie zostawią w spokoju. Nienawidzę ich!
         Zaczęłam iść trochę szybciej. Weszłam na terytorium parku. Luz. Dzięki Bogu! Przeszłam kawałek i usiadłam na wolnej ławce. Odetchnęłam z ulgą. Byłam bezpieczna. Z dala od agresywnych paparazzi. Teraz muszę się wyciszyć i zrelaksować na świeżym powietrzu.
         Głośno westchnęłam na wspomnienie tych dni. Nie, muszę przestać o tym myśleć. To już przeszłość.Trzeba myśleć o teraźniejszości. Skupić się na tym co ona przyniesie.
         Wyciągnęłam z torebki swój telefon i odpisałam szybko na SMS-a od Ferro. Po kilku sekundach otrzymałam odpowiedź. Delikatnie się uśmiechnęłam. Poprawiła mi humor. Za to byłam jej bardzo wdzięczna. Jest wspaniałą przyjaciółką.
         Schowałam telefon do torebki i rozsiadłam się wygodniej. Chcę, aby te wszystkie brudy ze mnie zeszły. Spojrzałam w prawą stronę. Dostrzegłam młodą kobietę, która siedziała na ławce i bawiła sie ze swoim malutkim dzieckiem.
        Na jej miejscu wyobrażałam siebie. Jaką byłabym mamą i przede wszystkim kim byłby mój mąż.
O męża będzie trudno... Nikt by mnie nie chciał. Nie jestem odpowiednią kobieta na żonę.
        Na przeciwko mnie stanął nagle jakiś mężczyzna. Jego twarz zasłonięta jest przez róże. Kim on jest? Kompletna pustka. Oby nie paparazzi.
- Violu...
        O nie. Tylko nie on. Uklęknął.
- Z całego serca chciałbym Cię przeprosić za akcję z hotelu. - Wziął głęboki oddech. - Będą pod wpływem alkoholu nie kontroluję się, zapewne stąd te bicie. - Westchnął. - Przepraszam, cholernie Cię przepraszam.
         Nie odpowiedziałam. Zamilkłam. Co mam mu powiedzieć? Wybaczyć mu? Powtórzy to? Nie wiem. Jasna dupa, co mam zrobić?! Ludzie pomyślą sobie, że ten palant mi się oświadcza, jezeli szybko nie podejmę decyzji. Wzięłam głęboki oddech.
- Wstawaj, nie rób z siebie durnia. - Syknęłam.
- Będę.
- Okej, w takim razie żegnam. - Powiedziałam i wstałam z ławki.
- Wybacz mi. Proszę!
       Nie odpowiedziałam. Zaczęłam iść przed siebie. Biegł za mną. Co za upierdliwy człowiek... Odwróciłam się. Spojrzałam na niego.
- Błagam.
- A ja błagałam cię o to, abyś mnie nie bił.
- Alkohol.
- Nie obchodzi mnie to.
- Przepraszam.
- Mam gdzieś to twoje przepraszam. - Powiedziałam ciszej. - Zostaw mnie.
- Proszę.
- Dlaczego ci tak bardzo na tym zależy, co? Kiedyś twoim marzeniem było zaliczenie mnie. A teraz? Co się takiego stało?
- Zależy mi na Tobie. Jesteś przyjaciółką mojego przyjaciela, chcę mieć z Tobą wspaniałe stosunki.
- Chyba w łóżku.
- Poza nim.
          Pokręciłam przecząco głową i zaczęłam dalej iść przed siebie.
- Błagam!
         Nic z tego. Nie jestem taka. Łatwo Ci nie pójdzie Verdas. Skierowałam się w stronę wyjścia. Miałam nadzieję, że nie pójdzie za mną. Czując jego kroki na swoim ciele wybuchłam. Odwróciłam się. Głośno wypuściłam powietrze.
- Zwariowałeś?!
- Przepraszam.
- Nie dotykaj mnie!
- Nie dotykam!
- I nawet nie waż się tego robić.
- Nie zamierzam.
          Przytaknęłam delikatnie. I zaczęłam ponownie iść w stronę domu.
- Błagam Wybacz mi.
Ta, jasne.
          Po moim trupie. Kiedy znalazłam się na terenie mojej posiadłości, przyspieszyłam. Podeszłam szybko do drzwi wejściowych, które otworzyłam. Błagam. Niech on stąd ucieka. Inaczej zadzwonię na policję. To jest idealne posuniecie.
          Weszłam do środka. Zanim zdążyłam zamknąć drzwi. Verdas już był w środku. Wściekła zacisnęłam dłonie w pięści.
- Wybacz mi. Wówczas wyjdę.
- Nie wybaczę ci.
- Błagam.
- Okej, wybaczam a teraz idź stąd. - Podniosłam głos.
- Naprawdę?
          Wskazałam na drzwi.
- Wynocha.
- Rozumiem. - Szepnął spuszczając głowę. Podał mi kwiaty. Udał się ku drzwiom. - Do widzenia, Violetto.
          Spojrzałam na nie. Zrobiło mi się go żal. Nie Violetta, to tylko twoje urojenia. Nie możesz się poddać.
- Żegnaj. - Mruknęłam.
          Uśmiechnął się lekko w moją stronę. Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale wyszedł.



         Usiadłam wygodnie na swoim łóżku i wzięłam do ręki laptop. Przemyślałam sobie tą całą sytuacje z Verdasem. W sumie to miło z jego strony, że pomimo tego wszystkiego przyszedł do mnie i próbował mnie przeprosić. Powinnam mu napisać maila z kilkoma miłymi słowami. Czuję się źle, że potraktowałam go tak chamsko.
          Zalogowałam się na swoją skrzynkę pocztową. Cicho westchnęłam, zastanawiając się po raz ostatni, czy dobrze postępuje. Tak, jestem mu to winna. Zaczęłam pisać.

Nadawca: Violetta Castillo
Temat: Dziękuję
Data: 3 maj 2015, godzina 22:02
Adresat: Leon Verdas
Panie Verdas,
Tak jak w temacie, chciałabym Ci bardzo podziękować za róże. Uwielbiam je, to moje ulubione kwiaty - wiedziałeś o tym?
Mam nadzieję, że zrozumiałeś swój błąd i zaistniała sytuacja pomiędzy nami w Nowym Jorku, nie będzie miała już miejsca. Zapominamy o tym, nic takiego się nie wydarzyło, dobrze?
I proszę Cię, nie chodź taki smutny. Zrobisz to dla mnie?
Miłych snów ;)
Violetta Castillo, prezes Apple Inc.

Nadawca: Leon Verdas
Temat: Dziękuję
Data: 3 maj 2015, godzina 22:04
Adresat: Violetta Castillo
Panno Castilo,
Róże. To moja tajemnica.
Sytuację z NY dzielę na dwie grupy. Miło spędzony czas w Twoim towarzystwie (klub nocny), a także niemiłą sytuacje z poranka. Najprościej, zapomnijmy o tym.
Smutek to uczucie, które odczuwam od siedmiu dni.
Wzajemnie, Violu.
Leon Verdas, prezes Samsung Electronics.

          Uśmiechnęłam się delikatnie. Jednak ma jaja. Jestem jego Violą.
          To miłe uczucie? Muszę do tego wszystkiego przywyknąć. Można powiedzieć, ze jesteśmy ku drodze do lepszego. Odpisać mu, czy nie? I, znów nie wiem. Pisanie z nim maili poprawia mi znacznie humor.
          To coś oznacza. Dobra, trudno. Napiszę do niego. Zobaczymy, czy otrzymam od niego odpowiedź. Raz kozie śmierć.

Nadawca: Violetta Castillo
Temat: RT Dziękuję
Data: 3 maj 2015, godzina 22:07
Adresat: Leon Verdas
Panie Verdas,
Mam się bać? Od kogo wiesz o różach?
Violu? Widzę, że na prawdę się zmieniłeś. Chociaż to może tylko dlatego, że chcesz mi się podlizać. No cóż, zobaczymy z czasem...
Violetta Castillo, prezes Apple Inc.

Nadawca: Len Verdas
Temat: RT Dziękuję
Data: 3 maj 2015, godzina 22:15
Adresat: Violetta Castillo
Panno Castillo,
Męska intuicja.
Przepraszam. Powiedz, że nie życzysz sobie zdrabniania. Będę pisał pełne imię.
Leon Verdas, prezes Samsung Electronics.

          Zdrabnianie? Nie jestem przyzwyczajona do tego, że nazywa mnie swoją Violą. Chociaż nie wiem czy swoją.

Nadawca: Violetta Castillo
Temat: RT Dziękuję
Data: 3 maj 2015, godzina 22:19
Adresat: Leon Verdas
Panie Verdas,
Zdrobnienie może być, po prostu muszę się do tego przyzwyczaić. Jeszcze nie dawno byłam nazywana przez Ciebie zwykłą dziwką z Apple Inc., więc zrozum mnie.
Violetta Castillo, prezes Apple Inc.

Nadawca: Leon Verdas
Temat: RT Dziękuję
Data: 3 maj 2015, godzina 22:24
Adresat: Violetta Castillo
Panno Castillo,
Bardzo przepraszam za to określenie.
Leon Verdas, prezes Samsung Electronics.

          Przeprasza mnie już po raz kolejny dzisiaj. To nie on. Prawdziwy Leon Verdas jest zupełnie inny. O wiele wredniejszy. Cham, arogant, idiota, debil... Można długo wymieniać.
         Miły mężczyzna, który posiada o dziwo serce. Wie o kobiecym zamiłowaniu do róż. Prawdziwy dżentelmen. Aż, żal ściska, ze to nie mój facet. Leon, zostań moim Panem. Władcą, kimkolwiek chcesz. Ważne, żebyś był mój. I tylko mój. Na zawsze.

Nadawca: Violetta Castillo
Temat: RT Dziękuję
Data: 3 maj 2015, godzina 22:30
Adresat: Leon Verdas
Panie Verdas,
W porządku.
Violetta Castillo, prezes Apple Inc.

        Nie czekając na odpowiedź, udałam się do łóżka. Położyłam się na nim i przykryłam ciepłą kołdrą. W bardzo krótkim czasie zasnęłam.


         Zatrzymałam swój samochód i wysiadłam. Pierwszy raz od tygodnia zawitam w pracy W sumie to cieszę się, że wracam do normalności. Brakowało mi krzyczenia. Teraz będę miała okazje to nadrobić. I, pierwszy raz od tych dni spotkam Noaha. Stęskniłam sie za nim.
         Jego silnych ramion, które mnie otulały. Graves… Mój przyjaciel.
        Weszłam do środka. Moi pracownicy obiegli mnie. Spojrzałam na nich zdziwiona. O co chodzi? Wszyscy zaczęli klaskać.
         Trzymajcie mnie, bo zaraz wszystkich stąd wywalę. Spojrzałam na nich groźnie.
- O co wam chodzi? - Spytałam.
- No jak to co? - Zapytał Mike z recepcji. - Wychodzi Pani za maż.
- Co? - Otworzyłam szerzej oczy, słysząc to. - Jakie za mąż? Za nikogo nie wychodzę.
- Jak to nie? A Leon Verdas?
         Westchnęłam. Zaraz wszystkich zwolnię.
- Z Leónem Verdasem nic mnie nie łączy.
- A to w parku?
- W parku nic się nie wydarzyło, więc przestań gadać głupoty. Zaraz was wszystkich wywalę za te absurdalne oskarżenia.
Przeginają!
- A teraz przepraszam. - Przecisnęłam się przez tłum. - Mam dużo pracy.
Mężczyźni stali zszokowani.
- No już, do pracy. - Pogoniłam ich.
         Ludzie, bo zaraz ich zwolnię! Cicho westchnęłam i wściekła weszłam do swojego gabinetu. Pieprzona sytuacja z parku.
          Te jego zasrane przeprosiny! Wiedziałam, że tak to się później skończy! A było tak dobrze!
Położyłam swoją torebkę na biurku i usiadłam w fotelu. Wkurzona oddychałam coraz szybciej i głośniej. Pieprzony Verdas, pieprzone paparazzi! To wszystko przez nich! Powrócił mi trick nerwowy.
Spokojnie Violetta, uspokój się.
         Cholera! Dźwięk sygnalizujący połączenie mnie przestraszył. Wzięłam do ręki telefon i odebrałam.
- Witam narzeczoną.
Wywróciłam oczami, kiedy usłyszałam jego głos.
- Verdas. - Syknęłam wściekła. - Wszyscy myślą, że bierzemy ślub!
- Tak, wiem. - Westchnął. - Moi pracownicy od PR już się zajmują naprostowaniem sytuacji.
- Ty i te twoje beznadziejne przeprosiny. Trzeba było przyjść do mnie do domu, a nie śledzić po parkach i klękać na kolanach z bukietem róż.
- Nie było Cię w domu!
- To trzeba było na mnie poczekać!
- Wyszłoby jeszcze gorzej.
- Wyszło by o wiele lepiej, gdybyś nie łaził za mną. - Westchnęłam głośno. - Ty i te twoje przeprosiny.          Teraz wszyscy myślą, że spotykam się z konkurencją.
- My się nawet nie przyjaźnimy.
- Nigdy bym nawet nie śmiała się z tobą przyjaźnić.
- Rozumiem Twoją nienawiść do mojej osoby, ale proszę Cię. Wyluzuj.
         Nie odpowiedziałam. Bo, co mam powiedzieć?
- Poluzować to ty sobie możesz wiesz co?
- Tak wiem. Krawat.
- I nie tylko to. - Cicho westchnęłam. - To wszystko? Czy coś jeszcze masz mi do powiedzenia?
- Naprawię to.
- Świetnie. - Poprawiłam się w fotelu. W tym samym momencie zobaczyłam, jak drzwi otwierają się i do środka wchodzi Graves. Wskazałam mu na fotel, ktory stał przed moim biurkiem. - Muszę kończyć.
- Do usłyszenia, Violu.
- Do uslysze... - Mówiłam słodkim głosem. Kiedy do mnie dotarło, to co robię, skrzywiłam się. - A weź spadaj. - Syknęłam i się szybko rozłączyłam.
         Cholera. Nie ogarniam już nic. Moje życie to pasmo niepowodzeń. Chciałabym je jak najszybciej zakończyć. Potrzebuję kogoś, kto mi w tym pomoże. Spojrzałam na Greves'a, który siedział na przeciwko mnie.
- Coś się stało? - Spytałam.
- Prawda?
- Nie... Nie rozumiem.
- Ty i Verdas.
         Pokręciłam przecząco głową.
- To co oni pierdzielą?
- Kłamstwa.
- PR? - Zapytał z bólem.
- Noah z Verdasem nic mnie nie łączy. Tylko kontakty zawodowe, przyrzekam.
- A ze mną?
         Noah, proszę cię. Nie zaczynaj. To wszystko jest tak skomplikowane.
- Viola?
- Jesteś moją prawą ręką.
- I?
- Noah, przecież ci powiedziałam to wcześniej. Nie potrafię kochać, ze mną nie miałbyś normalnego życia.
- Violetta.
- Co? Czego ode mnie oczekujesz?
- Zrozumienia.
- Mów, słucham cię.
- Kocham Cię.
- Noah... - Cicho szepnęłam jego imię.
- Słucham.
- Rozmawialiśmy na ten temat.
- I?
         Pokręciłam przecząco głową.
- Proszę.
- Noah. - Wyciągnęłam rękę w jego stronę, którą on objął swoją. - Część mnie zawsze ciebie kochała i będzie kochać. Ale to nie jest to, czego ode mnie oczekujesz.
- To kim jesteśmy? - Szepnął.
- Powiedziałam ci już. Przyjaciółmi.
- Tylko?
- Może się to kiedyś zmieni. Póki co nie chce cię trzymać na siłe. Zasługujesz na to, aby mieć dziewczynę, z którą będziesz szczęśliwy.
- Kiedy wszystkie mnie zdradzają!
          Nie odpowiedziałam.
- Jedynie Ty byłaś wierna.
          Uśmiechnęłam się słabo.
- Co jest?
- Nic. Mam dużo pracy. Porozmawiamy potem?
- Jasne.
          Dostrzegłam jego blady uśmiech. Wstał i wyszedł z mojego gabinetu. Nie mogę go tak oszukiwać. Muszę mu powiedzieć prawdę.

**//**

Witamy Was bardzo serdecznie! Za Wami 11, Jeden z wielu rozdziałów o naszej ukochanej parze! :)

Leon i Violetta i ich problemy. Verdas ciągle przeprasza, ale ma za co. xD 

Nie mam pomysłu na notkę, i'm sorry!

P.S. - Przepraszam za błędy, nie mam czasu na poprawienie. Lekcje nieodrobione... wzywają!

Nath i xAdusiax :*