12. Biblia

     Rozsiadłam się wygodniej w fotelu, podczas popijania kawy, którą zrobił mi Nicholas. Uwielbiam je, zawsze zaskakują mnie swoim niesamowitym smakiem. Ja nigdy takiej dobrej nie wykonam. Mam dwie lewe ręce. Nie potrzebuje żadnej wypudrowanej sekretarki do tego. Nicholas spełnia moje wszystkie oczekiwania. Haynes jest idealnym pracownikiem. Może zatrudnię go prywatnie? Nie, to raczej nie dobry pomysł.

     Odsunęłam szybko od siebie tą myśl i dopiłam kawę. Boski trunek dla moich kubków smakowych. Odstawiłam pusty kubek na bok i powróciłam do pracy. Mam przed sobą tonę papierów, a za trzy godziny mam spotkanie.

     Cholera, za dużo tej pracy. Wszystko przez ten tydzień wolnego. Mogłam nie leniuchować w domu. Wtedy nie byłaby do tyłu! Idiotka ze mnie. Do kwadratu. Pokręciłam głową.W pomieszczeniu rozległo się pukanie. Czyj zadek tutaj znowu niesie?

- Proszę. - Westchnęłam.

    Spojrzałam na osobę, która bezczelnie mi przerywa pracę. Nie widzę jego twarzy. Kto to do jasnej cholery jest? Siada przede mną. I, ściąga okulary. Verdas.

- Ci, zaraz wszystko wytłumaczę! - Podniósł ręce w geście obronnym.

- Masz dwie minuty.

- Przebrałem się, aby mnie nie poznali. - Wziął głęboki oddech. - Mam pewną propozycję. Oczywiście możesz ją odrzucić, ale to by mnie bardzo zraniło.

    Skrzyżowałam ręce na piersiach, koncentrując tym sposobem jego wzrok na swoich piersiach.

- Słucham.

- Nie teraz. - Oznajmił ze stoickim spokojem. - U mnie w firmie, o szóstej. Dowiesz się wszystkiego.

    Uniosłam zdziwiona brwi do góry.

- I musiałeś tutaj specjalnie przychodzić, aby mi tylko to powiedzieć? Trzeba było zadzwonić.

- Chciałem się z Tobą zobaczyć.

     Cicho się zaśmiałam, słysząc to. Stanowczo przesadza. Mam go dość. Chociaż ta druga jego strona jest fajna. Taka tajemnicza. Zmysłowa. Ciekawa. I moja.

- To wszystko?

- Tak.

    Wskazałam prawą ręką w stronę drzwi.

- Tak się ze mną żegnasz?

    A jak niby mam się żegnać? Ciesz się, że nie skopałam ci tyłka.

- Za co?

- Spadaj.

    Pomachałam mu.

- Do widzenia piękna.

    Wywróciłam oczami i powróciłam do roboty papierkowej. Nie wiem, przekonam się za parę godzin. Teraz muszę się skupić na pracy.

***

     Stoję przed gmachem Samsung Electronics. Szczerze? Boję się. Nie wiem, co tej debil wymyślił. Jeszcze mnie zgwałci. Nie, nie pozwolę mu na to. Nigdy.

- Dam radę. - Powiedziałam cicho do siebie i weszłam do środka.

    Minęłam recepcję. Weszłam do windy, która właśnie w tym samym momencie zjechała na dół.  Ja to mam szczęście.

    Kurde, na którym piętrze Verdas ma ten swój gabinet? Cymbał mi nie powiedział. Wspaniale. Mam jeździć teraz na każde piętro? Cholera.

    Zadzwonię do niego. Wybrałam szybko numer do tego palanta. Nie odebrał. Kurwa.

    Mam zgadywać? Trudno. Zamknęłam oczy i nacisnęłam byle jaki guzik.  Najwyżej zapytam kogoś.

Drzwi otworzyły się na odpowiednim piętrze. Czyżbym dobrze trafiła? Wyszłam z niej i spojrzałam przed siebie.  Jedne jedyne drzwi na piętrze. Dobra, spróbuję. Jak się nie uda, to trudno.  Delikatnie zapukałam. Usłyszałam jego głos. A więc to tutaj.

    Jestem cholerną szczęściarą. Poprawiłam szybko swoją fryzurę i weszłam do środka.

Siedział za biurkiem. Popijał kawę, przynajmniej tak mi się wydaje. Jego wzrok skupił się nagle na mnie.  Uśmiechnął się. Jezu, chyba mam orgazm. Spokojnie Castillo, dasz radę.

- Siadaj.

     A więc tak zaczynamy? No okej. Wygodnie usiadłam w fotelu i spojrzałam na niego pytającym wzrokiem. Czego on ode mnie oczekuje? Wyciągnął coś z szuflady. Położył to przede mną. Spojrzałam na plik materiałów zainteresowana. Co to jest?

- Chcesz wiedzieć?

- W końcu po coś tutaj przyszłam.

- Prosta piłka. - Westchnął. - Sypiasz z kimś?

- A co ci do tego? - Postanowiłam nie dawać mu jasnej odpowiedzi. - Moja sprawa z kim dzielę łóżko, nie twoja.

- Chcesz się dowiedzieć? To odpowiedz.

     Ludzie, jaki on surowy.

- Może.

- Konkretna odpowiedź.

- Okej, nie. I co? Co ci to dało? Bo mi nic.

- Pieprzymy się bez konsekwencji.

    Słucham? Że co?

- Zero emocji. Zero miłości. Zero relacji.

     Tak, a potem wpadka i dziecko. Dzięki Verdas, odmówię.

- Przeczytaj. - Wskazał wzrokiem na kartki.

     Wzięłam je do ręki i zaczęłam przeglądać.  Co to, kurwa, jest? Jakaś umowa? Boże, ile tych stron.  Seks na umowę. No i co ja mam teraz zrobić?

- Oczywiście, środki antykoncepcji będziemy stosować.

- Odpada. - Stwierdziłam po chwili i położyłam umowę na jego biurku. - To nie dla mnie.

- Seks bez zobowiązań nie jest dla Ciebie?

- Nie jestem wierna. A w umowie pisze wyraźnie to, że relacja ma być nawiązana tylko pomiędzy naszą dwójką. - Wyjaśniłam. - To nie dla mnie.

- Kłamiesz, widzę to.

- Spotykałam się z Graves'em, a między czasie pieprzyłam się z Crawfordem. Nie wierzysz? Zapytaj Christophera.

- Crawford mówił Ci, że ma dziecko?

     Przytaknęłam.

- Pieprzyliście się w piątki. Mówił mi. Wiesz co jest w tym wszystkim najlepsze? W ten dzień miał  odwiedzać syna.

     Wzruszyłam ramionami.

- Nawet w seks dla zabawy nie wejdziesz?

- Dla zabawy możesz sobie zaprosić prostytutkę do domu.

- Chcę Ciebie.

- Jaka szkoda, że ja ciebie nie. - Zaśmiałam się cicho i wstałam. - Żegnam.

- Weź to do domu i przemyśl.

     Pokręciłam przecząco głową.

- Proszę.

     Czy on się kiedyś ode mnie odczepi? Spojrzałam na niego, cicho wcześniej wzdychając.  I co mam zrobić? Zgodzić się na ten chory układ? Z jednej strony.. może być zabawa. W dodatku z nim.

- I? - Spojrzał na mnie.

- Wymień mi minusy.

- Wypadki na środki zapobiegające ciąży.

- Plusy?

- Sprawianie przyjemności.

- Od kiedy to wszystko miało by się zacząć?

- Od dziś, jutra.

- Zero bicia?

- Nie jestem w stanie tego obiecać.

     Zaśmiałam się cicho.

- Klapsy jakieś na pewno, ale bicie nie.

     Ciekawe.  Jezus, ja chyba tego chcę. Jestem chyba już totalnie nienormalna.  Zakochana? Nie! Usiadłam na swoim poprzednim miejscu.

- A jeżeli nie dotrzymam słowa i zabawię się z kimś innym?

- Koniec.

- I nic mi nie zrobisz?

- Nic.

- Dobra. - Westchnęłam cicho. - Niech ci będzie, zgadzam się.

- Podpisz. - Uśmiechnął się.

     Wzięłam od niego długopis i podpisałam w odpowiednim miejscu.

- Witam w świecie seksu.

     Wspaniale.  Mam się bać? Sama już nie wiem.  Wkopałam się.

- To wszystko? - Spytałam dla pewności.

- Przynieś mi swoją dokumentację medyczną.

    Przytaknęłam.

- To wszystko. Możesz iść.

     Na reszcie. Wstałam z krzesła.  Udałam się do drzwi. Tuż przed samym opuszczeniem pomieszczenia, spojrzałam na niego po raz ostatni.  Wystawiłam mu język. Zaśmiałam się, widząc jego minę.  Mruknęłam na pożegnanie. Następnie wyszłam.

***

- Gdzie masz cukier? - Krzyknęła blondynka

- Emm.. W szafce na górze po prawej stronie. - Odpowiedziałam i usiadłam wygodniej na sofie. - Tam powinno wszystko być.

     Boże. Jest tu milionowy raz i nie wie co gdzie mam. To pewnie przez Federico traci głowę.  Marny aktorzyna z niego. Totalnie zawrócił jej w głowie.  A jeszcze ten pierścionek, oh. Cieszę się ich szczęściem, jednak chciałabym, aby wróciła do mnie dawna Ferro. Ta, która wiedziała doskonale gdzie co trzymam i miała dla mnie troszkę więcej czasu.  Brakuje mi jej.

- Znalazłaś? - Spytałam.

- Tak! - Krzyknęła z kuchni.

- Wspaniale. - Mruknęłam ciszej zadowolona.

     Nie wiem kiedy. Nie wiem jak, ale w moim salonie zawitał Verdas. Spojrzałam na niego zdziwiona i momentalnie wstałam z sofy.

- Co ty tutaj robisz? - Spytałam cicho.

     Nie zdążyłam skończyć, a skurwiel już mnie pocałował. Ale on nieziemsko całuje. Idealny kochanek. Położyłam prawą rękę na jego policzku i oddałam pocałunek.  Zanim się zorientowałam byłam już na sofie, pod nim. Oderwałam się nagle od niego.

- Ludmiła tu jest. - Szepnęłam.

- Walić to. - Mruknął.

- Nie, nie możemy. - Odepchnęłam go.

- Możemy wszystko.

- Ona nie wiem, że ja i ty.

- Pieprzyć to. - Oznajmił skradając moje pocałunki.

     Cicho westchnęłam.  Jak mu przemówić do rozsądku? Nie mam innego wyjścia. Podpisałam ten zasrany kontrakt i musze się wywiązać z umowy.

- Jesteś wspaniała.

     Spojrzałam na niego i nic nie powiedziałam. Na prawdę tak uważa? Może kłamie? Na pewno tak. On mnie nie kocha, a ja jego tez.

- Proszę cię, poźniej. - Próbowałam jakos go przekonać.

- Kochanie, mam ochotę Cię przelecieć teraz. Wiec to zrobię.

     No i pięknie. Zerżnie mnie. Super. Brakuje mi jeszcze tutaj Ferro gapiącą się na nas podczas stosunku. Może jeszcze do nas dołączy? Nie, ona ma Federico i niech się go trzyma. Kutas jego powinien jej wystarczyć na całe życie. Przygryzłam nagle delikatnie jego dolną wargę. Jęknął. Spodobało mu się. Mnie też, w pewnym sensie. Kiedy puściłam ją, otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. Jezu, jaki on piękny. I tylko mój. Kochanek.

- Przyjdź później. - Szepnęłam. - Proszę.

- Zostanę w Twoim pokoju, dobrze?

     Przytaknęłam.

- Violetta. Leon! - Usłyszałam piski Ferro.

     No pięknie.

- Cholera. - Syknął.

- Mówiłam. - Popchnęłam go delikatnie. Mężczyzna wstał ze mnie.

Poprawił swoją nieziemską - Violetta co ty gadasz- grzywkę.

- Ludmiła, miło Cię widzieć. - Rzucił w jej kierunku tym słynnym uśmiechem.

     Zaraz zwariuje. Te jego usta... Egh! Boże.

- Co sie tutaj dzieje? - Spytała. - Czy ja o czymś nie wiem?

- Ludmiło Ty o wszystkim wiesz.

- Czyli jesteście razem, tak? - Spytała i upiła łyk swojej herbaty

- Nie do końca.

- To tak czy nie w końcu?

- To skomplikowane. - Rzucił w jej stronę.

- Tak czy nie? - Spytała po raz kolejny.

- Nie Twoja sprawa. -- Mówił rozdrażniony.

- Jak to nie moja? Będziemy chodzić na podwójne randki! - Powiedziała z szerokim usmiechem.

    Co? Nie! Jeszcze czego! My nie byliśmy, nie jesteśmy i  nie będziemy parą. A, podwójne ruchanie mnie nie interesuje!

- Nie chcecie ze mną rozmawiać. - Stwierdziła.

- Bo to nasza sprawa. - Mruknął w kierunku niej beznamiętnie.

- Dobra, w takim razie spadam. - Odstawiła kubek na stolik.

     Nie! Lu, nie! Nie zostawiaj mnie z nim! Nie jestem gotowa, aby zostać z nim sam na sam.

- Do jutra, Vils!

     Ferro nie żyjesz...

- Lu, zostań. Leon wlasnie wychodzi. - Zmyśliłam.

- Co? - Spojrzał na mnie zdziwiony.

- Obiecałeś mi, że skoczysz po coś do jedzenia. - Skłamałam.

- Co? - Pisnął.

- Spadaj.

- Słucham?

     Wskazałam mu drzwi wyjściowe. Nie posłuchał mnie. W dalszym ciągu stał w swoim miejscu. Pięknie. Cholera.

- Dobra, lecę. - Powiedziała blondynka. Uśmiechnęła się w naszą strone przyjaźnie i zanim zdąrzyłam coś powiedzieć, opuściła dom.

    Boże. Zostałam z nim. Sama.

- Co to było? - Syknął.

- Nie chciałam, żeby wychodziła. - Wyjaśniłam.

- Dlatego mnie wypraszałaś?

    Przytaknęłam. Ludzie, czuje sie jak na jakiejś spowiedzi.

- Do łóżka, już!

    Boże człowieku, ogarnij się.

- Już!

    Wywróciłam oczami.

- Chcesz mieć siniaki na tyłku?

- Jezus, ogarnij się i swój popęd! - Krzyknęłam.

- Nie!

Skierowałam się w stronę schodów.

- Masz czekać naga.

- Możesz mnie pocałować. - Odpowiedziałam i wyszłam na gore.

- Klepnąć Cię klepnę.

- Idiota. - Burknęłam pod nosem i weszłam do sypialni

     Usiadłam na łóżku okrytym satynową narzutą. Cicho westchnęłam i zacisnęłam wargi w cienka linie. Naga. Przed. Nim. Jasna. Dupa. Nie, nie zrobię tego. Nie mogę.

     Po raz pierwszy boję się. Nie znam go w tej sferze. Przeczuwam, że jest ekspertem. Jeszcze większym ode mnie. Nie dam rady, nie z nim, nie dzisiaj.

     Help me. Nie mogę się teraz wycofać. Podpisałam to cholerstwo. I teraz już nic nie mogę zrobić. Muszę poczekać na niego. Mam nadzieję, że się zgodzi na ten układ. Drzwi otworzyły się jak na zawołanie. Stanął w nich on. Z mokrymi włosami. Ludzie, co on takiego robił?

- Co? Zmyłem żel z włosów.

- W porządku.

-Miałaś być goła.

- Zanim jednak zaczniemy, chciałabym coś zrobić. - Wstałam szybko z łóżka. - Proszę, nie bądź na mnie zły.

- Co?

     Nie odpowiedziałam. Podeszłam do komody. Otworzyłam szufladę i wyjęłam z niej tablet.

Odblokowałam go wpisując kod, a następnie wybrałam aplikację biblię.

     Podeszłam ze swoim IPadem do Verdasa, ktory patrzył się na mnie zdziwionym wzrokiem. Wzięłam głęboki oddech.

- To jest biblia. - Wskazałam na ekran. - Ja podpisałam kontrakt, ty masz mi przyrzec, że nie zrobisz mi krzywdy. - Wyjaśniłam i chwyciłam go za rękę. - Proszę to dla mnie ważne.

- Aaale, ja nie wierzę. - Wyznał.

- Proszę. - Szepnęłam i spojrzałam mu w oczy.

- Cholera, nie patrz tak na mnie. Czuję wzwód. - Jęknął. - Okej, ale jak przyrzeknę, to mi się oddasz?

     Niechętnie przytaknęłam.

- Przyrzekam, że nic Ci nie zrobię. - Mówił patrząc w moje oczy.

     Uśmiechnęłam się blado w jego stronę. Chcę mieć to już za sobą.

- Dzięki.

     Pokiwał głowa. Schowałam iPada do szuflady w komodzie. No to teraz mnie czeka zabawa. Mam mu zrobić striptiz? Nie, on mnie o to nie prosi, a sama nie mam póki co takiego zamiaru. Po prostu się rozbiorę. Zdjęłam swoje szpilki. Położyłam je na podłodze.

     Spojrzałam na niego z lekkim uśmiechem. Boże jego zmierzwione włosy sa wprost idealne.On cały jest idealny i tylko mój. O Boże, przyśpieszył ruchy.

     Jestem na skraju wytrzymałości. Co on ze mną robi. Jestem jego marionetką. Jest mi tak dobrze. Na początku tak się bałam, jednak nie ma za bardzo czego.

     Wybiegałam w przyszłość nic nie znaczącymi wnioskami. Verdas został stworzony do tego, aby się ze mną pieprzyć. Nasze ciała współgrają ze sobą idealnie. Perfekcyjne połączenie. Ja, On i długi seks. To jest właśnie to.

- Violetta. - Jęknął.

     Lubiłam to, kiedy wypowiadał moje imię. Czułam, że jestem jego muzą. Ukochaną.

- Tak, tak. - Mruknęłam zadowolona.

- Dojdziemy razem, kotku.

- Jak sobie życzysz.

- Tak mi dobrze. - Szepnął.

- Jesteś wspaniały.

- Kotku oboje jesteśmy.

- Oboje.

- Tak, oboje.

     Powiedział to. Jest mną zadowolony tak samo, jak ja nim. Graves w porównaniu z nim, nie potrafi dać kobiecie przyjemności.

- Jesteś najlepszy. Najlepszy. I tylko mój.

- Na zawsze. - Mruknął mi do ucha.

     Na zawsze. Zobaczymy. On coś planuje?! Oby nie, proszę. Nie przeżyłabym tego. Łączy nas tylko łóżko i praca. Nic poza tym. Właśnie, praca. Jesteśmy prezesami konkurencyjnych firm, powinniśmy się nienawidzić. A, tymczasem mamy orgazm za orgazmem w mojej sypialni. To wszystko jest chore. Muszę do tego przywyknąć. Musimy przejść przez to razem.

- León. - Jęknęłam cicho jego imię i przymknęłam oczy.

     Rozkosz przepłynęła przez moje ciało. Jestem w niebie.

- Tak, tak, tak. - Spełniony opadł na mnie.

     Jestem wykończona. Czterogodzinny maraton i zero przerw. To było coś. Boże. Tak mi dobrze. Błagam, nie zostawiaj mnie. Nigdy.

- Wow. - Zaczęłam mówić, kiedy mój oddech wrócił do normy.

- Tak, kotku.

- To było coś.

     Podciągnął się. Spojrzał w moje oczy. Zatonęłam w jego szmaragdach.

- Mógłbym się z Tobą ożenić.

     Tylko nie to. Zaczyna. Nie, nie i jeszcze raz nie.

- Nie bój się. Nie zrobię tego.

     Na szczęście.

- Może.

     No nie! Ciągnie. Proszę, nie.

- Jesteś ideałem.

- Ty również.

- Nie, tego o mnie nie można powiedzieć.

- Nie marudź. - Syknęłam.

- Ej, nie bądź taka.

- To znaczy jaka?

- Wredna.

     Wzruszyłam ramionami.

- Taka już jestem i nic z tym nie zrobisz.

     Zaśmiał się cicho.

- A teraz idź stąd. - Poprosiłam go. - Wracaj do siebie.

- Co? Dlaczego?

- Chyba nie będziemy razem spać w jednym łóżku, nie bądź nie mądry.

- Dlaczego nie?

- Bo tak powiedziałam, a teraz zmykaj.

- Nie ma mowy!

     Westchnęłam. Mój dom, ja rządze. Moje łóżko, moje zasady. Niech spiernicza.

- Idź stąd. - Poprosiłam go. - Chyba nie planujesz tutaj zostać, pocałować mnie, szepnąć parę miłych słów na dobranoc i objąć mnie ramieniem.

- Mam zamiar to zrobić.

     No pięknie. Skrzywiłam się delikatnie, kiedy ze mnie wyszedł, następnie odwróciłam się na drugi bok. Nie chcę na niego patrzeć, nie teraz, nie dzisiaj. Wystarczająco mnie zdenerwował. Okryłam się jeszcze bardziej kołdrą i wtuliłam w poduszkę.

- Dobranoc.

***

     Nie, to są jakieś jaja. Ja nie nadaję się do zmieniania pieluch. Od tego jest Violetta. Mogę robić cokolwiek innego, tylko nie to. Tylko nie te pieluchy. To robota dla matki, nie ojca.  Ludzie, czemu to akurat na mnie spadło? Cholera, że też Violetta poszła do pracy coś podpisać. Gdyby nie to zapewne poprosiłbym ją jakoś ładnie, aby zmieniła pieluchy za mnie. Chloe ma trzy tygodnie, a ja ani razu nie zmieniłem jej majteczek. Teraz przychodzi chwila prawdy i musze to zrobić!

- I co tak się na mnie patrzysz, no co? - Kierowałem te słowa ku córce.

     Widziałem jej lekki uśmiech. Jest taka malutka i bezbronna. Moja kochana córeczka. Nie, no muszę jej to zmienić. Egh, od czego zacząć? Gdybym zadzwonił do Violetty wyśmiałaby mnie. Może w sieci znajdę jakiś krótki filmik? Albo moja mama mi pomoże! Szybko wybrałem do niej numer. Odebrała po pierwszym sygnale.

- Halo? Synku? Coś się stało? - Spytała.

- Jak się przewija pieluszkę? - Mruknąłem cicho.

- Co? Pieluszkę? - Spytała i się zaśmiała. - Kochanie nie wiesz?

- Tak mam córkę trzy tygodnie i nic nie wiem.

- Wstyd. - Ponownie się zaśmiała. - Pierwszy raz?

- Pierwszy raz.

- Co, pokłóciłeś się z Violettą i za karę masz zmienić pieluszkę Chloe?

- Nie. Jestem z nią sam w domu, Violetta musiała iść podpisać jakieś papiery. - Westchnąłem.

- No dobrze, już nie denerwuj się tak. - Ponownie się zaśmiała i zaczęła mi mówić co mam robić po kolei.

- To jest za trudne dla businessmana.

- Kochanie, mam przyjechać i sama zmienić pieluszkę?

- Zrobiłabyś to dla mnie?

- Oczywiście. Jestem w pobliżu, więc za niedługo bede.

- Dziękuję. - Rozłączyłem się.

     Odłożyłem telefon i spojrzałem na swoją córeczkę. Cicho westchnąłem uśmiechając się do niej. Jest taka malutka i taka cudowna. Tylko i wyłącznie moja. I, rzecz jasna, Violetty.

- Już jestem. - Usłyszałem nagle głos swojej zony z dołu.

     Ja pierdzielę! Cholera.

- Leon, jesteś w domu?

- Tak. Jestem.

- Zmieniłeś pieluszkę? - Usłyszałem jej głos, była coraz bliżej.

- Nie. Jeszcze nie!

- Jak to nie? Miałeś przecież dwie - stanęła w drzwiach i dostrzegła zaistniałą sytuacje - godziny.

- No miałem. - Mruknąłem drapiąc się po głowie. - Ale nie mogłem, wiesz moja mama zaraz przychodzi. Dlatego posprzątałem jej pokoik.

- Tyle razy ci pokazywałam, jak się zmienia pieluchy, a ty nie potrafisz tego zapamiętać?

- Co nie rozumiem?

     Cicho westchnęła i podeszła do Chloe. Uśmiechnęła się lekko. Wzięła do ręki pieluszkę. Wręczyła mi ją. Spojrzałem na nią zdzwiony.

- Zmienisz pieluszkę. Teraz. - Wyjaśniła.

- Nie umiem!

- Ani słowa, tylko do roboty. - Uśmiechnęła się. Boże, jak ja ją kocham.

    Uwielbiam jej rozkazy. Moja władczyni. Odwróciliśmy się do tyłu.

- Cześć mamo.

- Dzień dobry. - Przywitała się z nią Violetta.

     Skinęła głową ku nam.

- Help me. - Poruszałem ustami.

     Dostrzegłem jej delikatny uśmiech.

- Właśnie po raz dziesiąty pokazuje Leónowi, jak się zmienia pieluszki. - Wytłumaczyła jej sytuacje moja żona. Super, dzięki.

- Leon.

     Spojrzałem na nią.

- Zmieniaj, my popatrzymy jak Ci idzie.

     No super! Wielkie dzięki!

- Dasz radę. - Powiedziała ciszej tym swoim niezwykle uroczym głosem moja ukochana i poklepała mnie po ramieniu.

- Zabijcie mnie, ale nie umiem. Nic nie rozumiem. Nie wiem gdzie jest to do przylepiania.

- Ludzie. - Westchnęła załamana i się złapała za głowę.

- Jestem businessmanem, a nie przewijaczem. - Burknąłem pod nosem.

- A ja też mam swoją firmę i nie mogę sama wszystkiego robić.

- Eh. - Westchnąłem. - Ty ją przewijasz i karmisz, ja z nią chodzę na spacery. Dobrze?

- A kto będzie sprzątać, prać, gotować, ogarniać firmę, bawić się z Chloe i udawać, że wszystko jest Okej? Ja się nie rozdwoję, Leon.

Jest wściekła. Chyba będę musiał jakoś ją złagodzić potem.

- Yup, we wszystkim jesteś idealna.

- Dobrze wiesz, że nie jestem. Ja po prostu się staram.

- A ja jestem do dupy, ro chcesz powiedzieć?

- Prosiłam cię, żebyś zmienił tylko pieluchę, a ty nawet tego nie zrobiłeś. Ona ma trzy tygodnie, a ty jeszcze ani razu tego nie zrobiłeś.

- Bo się boję!

- Ale czego się tutaj bać, ona ci nic nie zrobi! - Rozdrażniona pokręciła głową i wzięła ode mnie pieluszkę. - Dobra, już dziękuję. Nie potrzebuje twojej pomocy.

- Boję się, że jej coś zrobię. - Szepnąłem.

- To w takim razie wracaj do pracy, czy co ty tam wcześniej robiłeś.

- Stałem i patrzyłem się na nią.

     Spojrzała na mnie wściekłym wzrokiem, po czym przeniosła go na Chloe.

- Przepraszam. - Szepnąłem.

- Oj kochanie, co ty tam wyczarowałaś. - Zignorowała mnie totalnie.

- Violetta.

- W kuchni masz obiad.

- Nie chcę obiadu.

- No to.. Trudno. Jedzenie masz w lodowce.

- Kurde, chcę z Tobą porozmawiać. - Podniosłem głos.

- To potem porozmawiasz, teraz jestem zajęta.

- Mamo!

Odwróciłem się, nie było jej w pomieszczeniu. Jasna dupa. Jak zawsze wyszła, aby zostawić mnie i Violettę na osobności. Nie dobrze, nie dziś.

- Idź do gabinetu, potem porozmawiamy.

- Jasne.

     Zdenerwowany wyszedłem z pokoju, zostawiając je same. Jak zwykle moja wina. Spieprzyłem wszystko. Doszczętnie. Nawet głupiej pieluszki nie potrafię zmienić.

Mam trzydzieści lat, a jestem dzieckiem. Chodzący ze mnie idiota. Będącym najbogatszym facetem w USA przed czterdziestką. Nie no, nie mogę tego teraz od tak zostawić. Musze z nią porozmawiać. Walczyć o nią.

     Nagle ominęła mnie Violetta, która na rękach trzymała Chloe. Cholera, one są tak podobne. Dwie najukochańsze kobiety na świecie. Moje. Na zawsze.

**//**

Bum, bum, bum 12! Full romantico u Leonetty xD chyba, tak mogę to nazywać ^^ Fjolka taka niezdecydowana, Leon niczym dominant, a Lu najlepsza bff (y)

Wybaczcie, ale nie mam pomysłu na  notkę. Od godziny 17 myślę tylko i wyłącznie o śnie, a jutro do godziny 10 ^^ Nie ma to jak mieć gimnazjum w liceum, a teraz trwają matury i Natalia ma dłuższą majówkę ^^

rozdział 13 -> 40 komentarzy 

Nath i xAdusiax :*