18. Zguba

- Jeżeli możesz, to skocz po butelkę wody niegazowanej dla mnie. - Powiedziałam zmęczona w stronę mojego sekretarza, Nicholasa.
- Oczywiście, proszę Pani.
     Przytaknął i opuścił konferencyjną.
     O Boże, już trzecia godzinę meczę sie z tymi debilami. Jestem wykończona. Do tego wszystkiego dochodzą hormony przed miesiączką. Zwariuje.
     Chciałabym być teraz z Leonem, ponownie w Paryżu. Tak świetnie się tam bawiliśmy. Niestety wszystko dobre, co się dobrze kończy.  Jestem teraz w Los Angeles, w swojej firmie i rozmawiam ze współpracownikami. Którzy wprowadzają mnie w stan wnerwienia. Na sam ich widok dostaję szału. Nie wiem co ze mną jest.




      Coś nie tak. Z pewnością to przez zbliżający się okres. A jeszcze dziś czeka mnie spotkanie z ginekologiem. Musi mi wypisać receptę na tabletki. A wcześniej zbadać. Nienawidzę tego! Oddawanie moczu, a następnie USG. Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze.
- Woda dla Pani.
     Spojrzałam na niego i wzięłam butelkę.
- Dzięki.
- Dla Pani wszystko.
     Lizus. Piękny lizus. Mogłabym go schrupać.
    Otworzyłam butelkę z wodą i upiłam łyk. Tak, tego potrzebowałam. Nathaniel świetnie się spisał. Najlepszy.
    Z wielką uwagą słuchałam co moi pracownicy mają na myśli. Z niektórymi opiniami się zgadzałam. Zdarzały się również takie, które od razu odrzucałam. Mój telefon, który leży na stole, zaczął wibrować. Spojrzałam na wyświetlacz. Leon. Nie mogę odebrać.
- Przepraszam. - Powiedziałam i odrzuciłam połączenie
    I ponownie. Co mu się dzieje? Czy nie może zrozumieć, że potem porozmawiamy? Zrzucenie kogoś o czymś świadczy.
- Przepraszam. - Powtórzyłam i wzięłam telefon do ręki. - Muszę odebrać.
     Mężczyźni pokiwali głowami.
- Zaraz wracam. - Dodałam i wstałam z krzesła. Wyszłam z sali i odebrałam połączenie.
- Vio... - Przerwałam mu.
- Mam spotkanie. I to bardzo ważne. Streszczaj się.
- Jestem u Ciebie w gabinecie. Chodź na szybki numerek.
- Nie mogę, mam spotkanie.
- Teraz.
- Nie, nie będziesz mi rozkazywać. Nie mogę i zrozum to. Ja nie bede po pięć razy powtarzać.
- Już.
- Nie. - Dodałam i się rozłączyłam.
     Wróciłam do sali konferencyjnej. Zajęłam swoje poprzednie miejsce.
- Na czym skończyliśmy?
- Rozmawialiśmy o nowszej budowie Mac'ów. - Przypomniał Noah.
     Ah, faktycznie.
- Możemy kontynuować.
- Myśleliśmy nad. - Cholera, kto tu wchodzi bez mojego pozwolenia?!
     Spojrzałam w stronę drzwi. Kurwa, Verdas. Wstałam z krzesła i spojrzałam na swoich pracowników.
- Przepraszam. - Powiedziałam i podeszłam do swojego chłopaka, z którym wyszłam na korytarz. - Zwariowałeś? - Syknęłam wściekła przez zęby.
- Na Twoim punkcie.
- Idź stąd.
- Nie.
- Nie mam czasu na numerek z tobą. Idź stąd!
- Zostaję, posiedzę.
- Nie. Masz wracać do swojej firmy. Jestem zajęta i nie mam czasu.
-  Posiedzę w sali konferencyjnej wraz z Tobą.
- Żadnego siedzenia w sali konferencyjnej. Nie, nie i jeszcze raz nie.
- Dlaczego?
- Bo tak powiedziałam.
- A ja chcę inaczej.
- A ja nie chcę, zrozum to.
- Pieprzyć to, w czym Ci tam przeszkadzam.
- Nie, nie pieprzyć, bo to spotkanie jest bardzo ważne. Trwa już trzy godziny i będzie trwać kolejne trzy, więc idź stąd. Ja ci jakoś nie przeszkadzam w twojej pracy.
- Zaprzątasz moją głowę.
- To już nie moja wina. A teraz wracaj do siebie, spotkamy się potem.
- Obiecujesz?
- Mam jeszcze wizytę u lekarza. - Przypomniałam mu.
- Ginekolog pamiętam. - Westchnął poirytowany.
      Przytaknęłam. No idź już!
- A teraz przepraszam, ale czekają na mnie moi pracownicy.
- Jasne, idź.
     Uśmiechnęłam się delikatnie i wróciłam do konferencyjnej. Wskazałam na Graves'a, aby mówił dalej. Brunet przytaknął i kontynuował swoją wcześniejszą wypowiedz.
- I co o tym sądzisz?
- Jak dla mnie genialny pomysł. Brawo, gratuluje.
- Myślałem tez nad kilkoma innymi rzeczami, ale to skończyło się na planach.
- Bardzo dobrze i tak. Gratuluje.
     Boże, mój brzuch. Co się ze mną dzieje? Cholera. Mam nadzieje, że poznam odpowiedz za parę godzin u ginekologa. U tego pacana.
- Jesteście wolni. - Powiedziałam i położyłam prawą rękę na swoim brzuchu.
     Zaraz umrę z tego bólu. Jest okropny. Co go wywołało?
     Może coś zjadłam przeterminowanego? Ale co może być takiego w sałatce? Dobre pytanie.

**

- A ja poproszę lasagne. - Mówił patrząc w moje oczy.
     Uśmiechnęłam się blado w jego stronę.
- Wszystko, okej?
     Przytaknęłam. Mam mu powiedzieć prawdę, że boli mnie jajnik? Nie ma mowy, jeszcze zabroni mi iść do ginekologa! Muszę udawać, że wszystko jest w porządku.
- A dla Pani?
- Wodę niegazowaną. I to wszystko.
    Leon spojrzał na mnie zdziwiony.
- Jadłam w pracy. - Wyjaśniłam.
     Pokiwał głową. Udało mi sie go okłamać. Dzięki Bogu.
     Kelner odszedł od naszego stolika. Po kryjomu położyłam prawą rękę na swoim brzuchu i cicho westchnęłam. Jeszcze tylko dwie godziny i poznam prawdę. Błagam tylko nie rak. Jestem za młoda! Chcę jeszcze trochę pożyć! Stworzyć rodzinę. Z Leonem.
- Violetta.
     Spojrzałam na niego.
- Wszystko okej?
     Przytaknęłam.
- Martwisz się wizytą u ginekologa?
- Co? - Uśmiechnęłam się sztucznie. - Nie.
- Powiedz mi jeśli Cię obmaca, tam gdzie nie powinien.
- Przecież to ginekolog. Na tym polega jego praca.
- Nie dziś.
     Wywróciłam oczami. Co za pacan. Przecież doskonale wie na czym polega praca ginekologa. Mimo wszystko mam problemy. Pytanie tylko jakie? To, że inny facet mnie dotknie? Pewnie tak.
     Cholerny neandertalczyk.
- Nie martw się. - Odparłam po chwili.
- Muszę.
- Nie ma czym.
- Ty jesteś tym powodem.
     Cicho westchnęłam. Dupek. W tym samym momencie do stolika podszedł kelner. Położył przede mną butelkę wody oraz szklankę.
     Uśmiechnęłam się.
- Dziękuję. - Powiedziałam.
      Pokiwał głową. Położył przed Leonem jego wodę, który wcześniej zamówił, po czym odszedł. Kolejny skurcz.
      Skrzywiłam się delikatnie. Cholera. Błagam nie teraz. Co się ze mną dzieje? Chcę wiedzieć!
Niestety odpowiedź poznam dopiero po lunchu. Trzy godziny męki. Dam radę, muszę wytrzymać.

**

- Panna Castillo.
     Wstałam z krzesła. Wzięłam do ręki swoją torebkę.
- Dzień dobry. - Powiedziałam w stronę mężczyzny.
- Dzień dobry. - Uśmiechnął się w moim kierunku. - Miło Panią widzieć.
- Dziękuję. Nawzajem.
- Rozumiem, że przyszłaś Violetto po receptę?
- Chciałabym, aby przebadał mnie jeszcze Pan. Boję się, że jest coś ze mną nie tak.
     Wskazał, abym kontynuowała.
- Czuję ból w jajnikach. - Wyjaśniłam. - Nie wiem, jaki może byc powód.
- Jest wiele czynników, które może to wywoływać. Owulacja, zła pozycja podczas stosunku, stres, rak, a nawet i ciąża.
- Mam nadzieję, że to nic poważnego.
- Zbadajmy to.
    Przytaknęłam. Wstałam z fotela. Usiadłam w odpowiednim miejscu i odłożyłam torebkę na bok.  Wzięłam głęboki oddech.
     Zaraz poznam prawdę. Ale najpierw muszę rozebrać się od pasa w dół. Uniosłam biodra do góry i ściągnęłam spódnice. Nienawidzę tego robić, tutaj przed tym gościem. Niestety musze.
     Blondyn podszedł do mnie i zadał kilka pytań min. o datę ostatniej miesiączki i współżycia.
     Odpowiedziałam mu zgodnie z prawdą.
- Rozumiem, że na chwilę obecną nie miesiączkuje Pani.
     Skinęłam głową.
- Hym.
- Co to oznacza?
- Mam kilka pomysłów.
- Zamieniam się w słuch.
- Zdarzyło się Pani nie wziąć tabletki?
- Pamiętam o tym.
- Czy, aby na pewno?
- No no.... - Kurde. - Raczej tak.
- Potrzebuję jasnej odpowiedzi, aby wykluczyć ciążę.
- Nie pamiętam. Na prawdę. - Westchnęłam cicho. - Chociaż... Nie. Ja nie mogę być w ciąży!
- To tak czy nie. Miesza mi Pani w  głowie.
- Nie wiem. - Szepnęłam cicho załamana. - Ja już sama nic nie wiem.
     Blondyn wziął głęboki oddech.
- Prosze się rozluźnić.- Oznajmił. - Zaraz zobaczymy co jest nie tak.
     Rozluźnić się? Jak mam się rozluźnić?! Prawdopodobnie jestem w ciąży! Pieprzone tabletki i moja pamięć! Jak mogłam o tym zapomnieć?! No jak?! Nie wiem. Nic nie pamiętam.
- Przebadam Panią inaczej niż zwykle. - Westchnął. - Muszę Pani włożyć to - Wskazał na długi.. właściwie co to jest? Wygląda jak kabel z kamerką na końcu! - do pochwy.
     Do pochwy? Ludzie! Nie przeginaj gogusiu! Dlaczego do pochwy? Nie, ja nie chce! Nie zgadzam się!
- Czy to konieczne? - Spytałam z nadzieją. Nie chce tego.
- Kilkutygodniowego płodu nie wykryję innym sposobem.
     Płód? Nie! Nie ma tego! Nie jestem w ciąży, nie mogę być. Leon się wścieknie. Zostawi mnie. Samą. Z tym czymś. O ile to coś jest we mnie.
- Nie mogę być w ciąży, nie mogę.
- To nie ode mnie zależy.
- Nie da sie tego usunąć?
- S-słucham?
- Nnno... - Załamał mi się głos. - Tego dziecka. Nie da się usunąć?
- Nawet jeśli to jest dziecko, a jeszcze tego nie wiemy. - Przypomniał mi. - Nie wykona tego Pani w naszym kraju. Aborcja w USA jest zakazana.
      No tak, zakazana. Zapomniałam. Głupia, głupia.
- W takim razie niech pan mnie zbada.- Powiedziałam cicho załamana.
- Próbuję to zrobić.
   Rozsiadłam się wygodniej i przymknęłam oczy. Nie, to nie może być prawdą. Nie jestem w ciąży.
I nie zamierzam być póki co.
- Będzie bolało? - Spytałam nagle.
     Spojrzał na mnie z rozśmieszeniem.
- To coś w stylu penisa.
     A, okej.Ciekawe. Może będzie ciekawie. C-h-o-l-e-r-a, czuję to. Jest... Przyjemnie. A, zarazem dziwnie.
- Od czasu do czasu miewam dziwne skurcze. - Powiedziałam nagle. - Czy to coś złego?
- Nie wydaje mi się, że musimy się tym martwić. - Mówił patrząc na ekran.
     Na szczęście.
- O! - Podskoczył lekko. - I zguba się znalazła.
      Co? Jaka zguba?
- Widzi, Pani tą malutką kropeczkę?
     Spojrzałam na ekran. Faktycznie, widzę.
- Gratuluję. Spodziewa się Pani dziecka.
    Otworzyłam szerzej oczy. Co?!

**//**

Boom, bom, boom. Taka akacja,a tu już koniec  :* 

Nie będę streszczać powyższego rozdziału, nie ma takiej potrzeby :D ani ja siły nie mam 

19 Was zaskoczy 8)

W piątek nastąpił mój wymarzony dzień, zakończenie roku.Niby wszystko pięknie ładnie, ale stres jest przed wywieszeniem listy kandydatów przyjętych do LO. Dwa tygodnie niepewności, ech...

min. 55 komentarzy -> rozdział 19

Nath i xAdusiax :D