15. Wykosztowałem

   

     Ciepła kawa, to idealny napój z rana. Dzięki temu będę mogła dzisiaj normalnie funkcjonować. Niespełna dziewięć godzin temu zostawiłam go. Jest mi źle. Bez niego nie istnieję. A co miałam niby zrobić innego? Rzucić pracę specjalnie dla niego? Nie. Nigdy tego nie zrobię. Apple Inc. jest dla mnie bardzo ważną instytucją. Gdybym miała wybierać pomiędzy mężczyzną mojego życia a firmą, bez zastanowienia wybrałabym swoje miejsce pracy. Mam do niej sentyment. Od dziecka odwiedzałam dziadka za biurkiem prezesa.
     Wiedziałam, że pewnego dnia zasiądę na jego miejscu. Ten dzień nastąpił w dzień moich osiemnastych urodzin. Niestety nie wspominam ich miło. Opuścił wtedy nas na zawsze. Tak bardzo za nim tęsknię.
     Odstawiłam kubek na bok. Nie mogę teraz o tym myśleć. Za niedługo mam ważne spotkanie i muszę się skupić. Chińczycy siedzą mi na głowie od dłuższego czasu. Musze zachować trzeźwy umysł. Zwłaszcza, gdy w nim siedzi Verdas. Spokojnie, Violetta. Jesteś twarda.
     Cicho westchnęłam. Podeszłam do drzwi. Otworzyłam je. Czas na kolejny dzień w pracy. Nie mam największej ochoty, ale muszę.
     Wyciągnęłam z torebki klucze. Zamknęłam nimi drzwi. Następnie schowałam je do torebki i ruszyłam w stronę garażu. Wcześniej wyciągnęłam klucze od auta. Nagle ktoś zagrodził mi drogę. Paparazzi? Kto to jest?
     Podniosłam wzrok. No nie, tylko nie Verdas. Na cholerę mi on tu?
- Nie mam czasu. - Burknęłam i ominęłam go. Szatyn jednak złapał mnie za dłoń i przyciągnął do siebie. Pocałował. Próbowałam się mu wyrwać, jednak nie mogłam. Był zbyt silny. Nienawidzę tej swojej bezsilności.
     Kiedy w końcu oderwał swoje wargi od moich, odetchnęłam z ulgą.
- Przepraszam. - Szepnął spoglądając w moje usta. Pokręciłam przecząco głową. - Nie kontrolowałem się.
- Nie mam czasu na rozmowę z tobą.
- Masz, proszę. - Opadł na kolana.
     Spojrzałam na niego z szeroko otwartymi oczami. Wstawaj. Inaczej znowu trafimy na okładki magazynów!
- Jestem dupkiem, cholernym dupkiem. Który nie może fukcjonować bez Ciebie!
- To teraz będziesz się musiał nauczyć.
- Nie proszę! - Łkał.
     Co się z nim dzieje? Zakochał się? Nie, to nie może być prawda. On nie umie kochać.
- Wstań. - Rozkazałam mu.
- Nie. - Pokręcił głową ze łzami w oczach.
- Wstawaj.
     Nie odezwał się, ani nie drgnął.
- Okej, nie odejdę, a teraz wstawaj.
     Założył ręce na barki.
- Wstaniesz czy nie? - Warknęłam.
     Zero odzewu.
- Leon. - Chwyciłam go za ramię i podciągnęłam do góry. - Uspokój się, dobrze?
- Wybacz mi.
- Dobrze, a teraz przepraszam. - Ominęłam go i skierowałam się w stronę garażu.
     Szatyn w dalszym ciągu klęczał. Odwróciłam się w jego stronę i wywróciłam oczami.
- Co mam zrobić, abyś wstał?
     Milczał.
     Podeszłam do niego.
- Ej. - Szturchnęłam go w ramię. - Powiesz mi?
     Dalej nic.
- Leon.
     Kompletna cisza.
- Wstawaj. - Poprosiłam łagodniejszym głosem. - Mam spotkanie i się śpieszę.
     Cholera to nic nie daje!
- Ej. - Uklękłam szybko przed nim i spojrzałam mu w oczy. - Wróć do mnie. Kontrakt jest ważny, tak? Nie odchodzę od ciebie.
     Zero ruchu.
- Boże, Leon. - Westchnęłam głośno na skraju wytrzymania. Zaraz się spóźnię na spotkanie.
     Nic. Kompletna pustka. Słychać tylko śpiew ptaków.
- Leon. - Chwyciłam go za podbródek i skierowałam jego wzrok na siebie. - Nie odeszłam od ciebie, tak? Pójdę dzisiaj na tą kolację, proszę cię. - Splotłam nasze dłonie razem. - Wróć do mnie.
     Zamrugał kilka razy.
- Wrócisz do mnie. - Spytałam dla pewności?
     Niepewnie pokiwał głową. Cholera, co z nim jest?
- Co ci się stało? Źle się czujesz?
     Cisza.
- Nie mam pojęcia, co się z tobą dzieje. - Westchnęłam cicho i przytuliłam go do siebie. - Ale mam nadzieję, że wróci ten prawdziwy Leon Verdas.
- Nie zostawiaj mnie nigdy więcej. - Usłyszałam jego szept.
     Nigdy więcej? Co się z nim stało?
- Spokojnie. - Pogłaskałam go po głowie. On coś planuje.
- Bałem się.
- Już, nic się nie mój. - Oderwałam się od niego i spojrzałam mu w oczy. - Muszę iść. Moi ludzie już na mnie czekają.
- Nie zostawiaj mnie.
- Mam spotkanie. - Przypomniałam mu.
- Odwołaj, proszę.
- Przykro mi, nie mogę.
- Błagam.
     Pokręciłam przecząco głową. Westchnął cicho.
- Spotkamy się za parę godzin. - Pogłaskałam go po raz ostatni po policzku i wstałam.
- Dobrze.
    Uśmiechnęłam się w jego stronę delikatnie i ruszyłam w stronę garażu. Cholerny romantyk. Nie mam pojęcia co się z nim stało. Jest zupełnie inny, niż wczoraj. Czyżby aż tak zmienił się w ciągu tych paru godzin?

***

     Jasna dupa. Leon ma zaraz tu być, a nie wiem co ubrać na tą kolację. Chodzę po swojej garderobie ubrana tylko w szlafrok i nic nie wiem! Nie mam pojęcia nawet, na jaki kolor postawić. Muszę pasować pod kolor jego krawatu. Gdybym tylko wiedziała, jaki ma na sobie. Ech. Nie wytrzymam zaraz. Zwariuję i zostanę w domu. Ma jeszcze trzy sekundy!
     Wciekła zacisnęłam dłonie w pięści. Nie lubię spóźnień. Usłyszałam dzwonek. Uspokojona zeszłam na dół po schodach i podeszłam do drzwi. To on! Cicho westchnęłam i otworzyłam drzwi. Przywitałam go lekkim uśmiechem. Otworzyłam szerzej drzwi i wpuściłam do środka swojego kochanka. Wyglądał zjawisko. W sumie to żadna nowość.
- Cześć.
- Hej.
- Takie powitania chciałbym mieć zawsze!
     Zaśmiałam się cicho. Zawsze go pobudzam. Spojrzałam na kolor jego krawatu. Śliwkowy.
- Muszę cię zostawić na chwilę samego. Czeka mnie jeszcze wybieranie sukienki.
 - Pomogę.
- Okej. Będzie zabawnie.
- Nawet nie wiesz jak bardzo.
     Uśmiechnęłam się delikatnie i wyszłam po schodach na górę.
- Mam coś dla Ciebie.
     Odwróciłam się i spojrzałam na niego zaciekawiona.
- Wszystko w swoim czasie.
- No dobrze. - Weszliśmy do garderoby. Od razu zaczęłam szukać sukienki w kolorze śliwkowym. - Jak tam w pracy? Przeżyłeś?
- Ciężko było. - Westchnął. - Brakowało mi Ciebie.
     A więc zależy mu. Na mnie. To dlatego przyszedł dzisiaj do mnie i błagał o przebaczenie na kolanach. Kocha mnie. Nie, nie, nie. On mnie nie kocha. Po prostu lubi. Kocha mnie tylko i wyłącznie w łóżku.
     Znalazłam swoją ulubioną śliwkową sukienkę. Zdjęłam ją z wieszaka. Idealnie będzie pasować do krawatu Leona! Dobrałam jeszcze czarne szpilki do kompletu. Okej, mogę zacząć się przebierać.
     Stojąc w samej bieliźnie czułam się mało komfortowo w jego towarzystwie. Spojrzałam na niego i wskazałam mu drzwi.
- Nie teraz. - Szepnął. - Mam coś dla Ciebie.
- Więc daj mi to, zanim cię stąd wywalę.
- Kochanie, muszę Ci z tym pomóc. - Zaśmiał się.
     Uniosłam zdziwiona brwi do góry. Z czym pomóc? To chyba nie jest bielizna. Tak samo, jak ubranie. W takim razie co.. Biżuteria? Naszyjnik?
     Odłożyłam sukienkę i szpilki na fotel i podeszłam do niego zaciekawiona.
- A więc z czym musisz mi pomóc? - Spytałam.
     Wyciągnął z kieszeni spodni woreczek. Zaś z niego wyrzucił na rękę sznureczek z kulkami. Co?!
- Dobrze się czujesz? - Zadałam to pytanie dla pewności.
- Wspaniale.
- Jakoś tego nie widzę. - Mruknęłam ciszej pod nosem.
- Spokojnie.
     Spokojnie? Ja mam być spokojna? On chce bym włożyła kulki gejszy! Nie ma mowy! Pokręciłam przecząco głową i zrobiłam krok do tyłu. Nie, nie i jeszcze raz nie!
- Kiedy tylko będziesz chciała, wyjmiesz je, a następnie Cię przelecę.
     O kurde.
- Okej. - Mruknęłam. - Niech ci będzie.
- Dziękuje!
     Podeszłam do niego i przyjrzałam się uważnie kulkom. Są cholernie duże. I ja mam niby to nosić przez parę godzin? Ludzie.. To się nie zmieści!
- To nie jest przypadkiem za duże? - Spytałam dla pewności.
- Violetta. - Spojrzał na mnie  z poirytowaniem. - Pochwa jest rozciągliwa.
- No dobrze, ale nie wiem, ile z tym wytrzymam.
- Tyle ile zdołasz, a jeśli już będziesz chciałaś ściągnąć to pójdziemy do toalety.
- Chcesz się ze mną pieprzyć nawet w domu u swoich rodziców? Boże, to jest chore. - Szepnęłam i wzięłam od niego kulki.
- Tak chcę. Nie takie rzeczy robiło się w ich sypialni w wieku siedemnastu lat. - Zaśmiał się. - Ja je wkładam.
     Ludzie. Co on robił!?
- Rozrabiaka z ciebie.
- Seks w sypialni rodziców to moja specjalność.
- Warto wiedzieć.
     Zaśmiał się.
- Dobra, wkładaj to. Chce mieć już to za sobą.
- Majtki.
     Cicho westchnęłam i zdjęłam je z siebie.
- Pochyl się.
     Wykonałam jego prośbę i pochyliłam się. Przymknęłam oczy. Nie mam pojęcia, jakie to będzie uczucie. Przyjemne, komfortowe, czy może raczej okropne. Nigdy nie eksperymentowałam z zabawkami tego typu. Teraz mam okazje spróbować i przekonać się, jak to jest.

***

     Podeszliśmy do pojazdu. Verdas otworzył mi drzwi niczym prawdziwy mężczyzna, następnie obszedł samochód i zajął miejsce za kierownicą. Uśmiechnął się w moją stronę. Spojrzałam tylko na niego, lecz nie odwzajemniłam tego. Nie mogę. Nie umiem.
     Odwróciłam wzrok przed siebie i zacisnęłam wargi w cienką linię.
- Moi rodzice mieszkają dwanaście mil stad.
     Zapowiada się długa podróż w towarzystwie szatyna. Za jakie grzechy? Dodatkowo będę musiała stawić czoło przeciwko jego rodzicom. Muszę wiedzieć o wszystkim, zanim ich poznam.
- O czym nie mogę mówić podczas kolacji? - Spytałam nagle.
Zacisnął usta w cienką linię.
- O tym co darzyło się w Nowym Jorku, o kontrakcie, o tym dlaczego się nie uśmiechasz i o mało istotnych faktach z życia.
- Okej. - Odwróciłam wzrok w drugą stronę i otuliłam się bardziej swoim płaszczem. - Będę pamiętać.
- Musisz mieć na uwadze, pocałunki, przytulanie i miłe słówka. - Przytaknęłam. Muszę go całować. Nie powinno być to dla mnie problemem.
- A o czym warto wspomnieć?
- Rodzinie. I, nie wiem.
- Na miłe słówka z mojej strony nie licz. - Uprzedziłam to.
- Musisz.
     Pokręciłam przecząco głową. Nic nie muszę. Ty mnie do tego zmuszasz. Nawet nie ma tego w kontrakcie. Nie zmusisz mnie do tego.
- Trzymaj. - Podał mi paczkę starannie zapakowaną.
     Spojrzałam na niego zdziwiona. Co znowu?
- Otwórz.
     Przygryzłam dolną wargę zerwałam papier. Dostrzegłam mniejsze bordowe pudełeczko. Na myśl co może się znajdować w środku, przymknęłam oczy. Proszę, tylko nie cholerny pierścionek zaręczynowy. Nie, nie, nie! My nie możemy!
- Przepraszam, ale nie mogę.
- Czego nie możesz? - Zaśmiał się.
- Po prostu. Nie mogę. - Podałam mu pudełeczko.
- Ty myślałaś, że... Nie to nie są zaręczyny.
     Na szczęście!
- To.. sama zobacz. - Podał mi ponownie pudełeczko.
     Otworzyłam je. Perłowe kolczyki. Są śliczne. I dla mnie.
- Dziękuję. Są cudowne.
- Załóż je. - Uśmiechnął się.
- Dobrze. - Mruknęłam ciszej.

*** 

     Moje serce coraz szybciej bije. Za chwile stawię czoła przeciwko rodzicom Leona. Szczerze? Boję się. Nie wiem jak się zachowam. Muszę zrobić na nich dobre wrażenie. Wręcz fenomenalne. Dam radę, wszystko będzie dobrze.
- Gotowa?
     Delikatnie przytaknęłam. Otworzył przede mną drzwi. Weszłam do środka jako pierwsza. Zostałam przywitana przez jego rodziców. Starałam się być miłą i w miarę możliwości uśmiechać się delikatnie. Nie wiem czy umiem.
     Rodzice Leona pomimo moich przypuszczeń, okazali się być mili. Holie i Mike są wspaniałymi ludźmi.
- Louis, poznaj Violettę. - Powiedziała nagle mama mojego kochanka i wskazała lewą ręką na dość przystojnego bruneta. Uśmiechnął się w moim kierunku. Wyciągnął prawą rękę w moją stronę, która uścisnęłam. Cholera silny.
     Poczułam nagle czyjąś rękę na swojej talii. Leon. Cholerny zazdrośnik!
- Miło mi ciebie poznać. - Powiedziałam.
- Louis? - Usłyszeliśmy głos jakiejś innej osoby. W pomieszczeniu pojawiła się nagle jakaś kobieta. Ładna, szczupła brunetka podeszła do brata Leona.
- Dakota. - Usłyszałam szept Leona.
     A więc to jego była narzeczona. Nawet ładna. Ładniejsza ode mnie. Z tego co widać, jest w ciąży.
     Kątem oka spojrzałam na Leona, który stał zszokowany tym widokiem w miejscu. Kocha ją. Widać to po nim. Nie mam szans u niego.
- Witaj, Leon. - Odezwała się po dłuższej chwili i zatrzepotała zalotnie rzęsami. - Miło cię widzieć. Co u ciebie?
- Hej, Dakota. - Uśmiechnął się kpiąco. - Jak widzisz mam idealną kobietę, którą kocham z całego serca.
- Widzę. - Spojrzała na mnie, po czym znowu na swojego byłego narzeczonego. - Cieszę się, że jesteś szczęśliwy.
- I to bardzo. - Skwitował.
- Wspaniale. - Położyła prawą rękę na swoim zaokrąglonym brzuchu.
     Odwróciłam się w stronę szatyna. Szepnęłam mu kilka słów na pocieszenie. Chwilę później pocałowałam go w policzek. W ramach wdzięczności uśmiechnął się delikatnie w moją stronę. Dakota i jak mu tam, brat Leona stali zszokowani. I dobrze. Niech widzą, że jesteśmy parą. E to znaczy, nią będziemy!
- Może przejdźmy już do jadalni. - Zaproponowała mama Leona.
     Pokiwaliśmy głowami.
     Weszliśmy do jadali. Pomieszczenie koloru czekoladowego wygląda na bardzo przyjemne. Po środku stał dość duży stół, na który znajdowały się wcześniej przygotowane dania. Leon jako gentleman odsunął mi krzesło. Na którym usiadłam. Lekko się skrzywiłam, kiedy przypomniałam sobie o tych cholernych kulkach.
- Spokojnie, ile wytrwasz, tyle wytrwasz. - Usłyszałam szept Leona.
     Przecież wiem o tym! Problem polega jednak na tym, że nie chcę się z tobą pieprzyć tutaj. To dom Twoich rodziców!
- Wiem. Pamiętam o tym. - Odpowiedziałam.
     Uśmiechnął się w moim kierunku. Dodatkowo fakt o moim braku majtek mnie niepokoi. Już wiem doskonale do czego jest zdolny Verdas, jeżeli nie mam bielizny.
     Na przeciwko mnie miejsce zajął Louis, który uśmiechnął się w moją stronę lubieżnie. Cholera. On jest piękny... Mogłabym go zatrudnić w swojej firmie.
     Przygryzłam delikatnie dolną wargę, kiedy poczułam rękę swojego kochanka na moim kolanie. Podwinął moją sukienkę, lekko do góry. Spojrzałam na niego speszona. Czy on zwariował? Położyłam swoją rękę na jego, aby powstrzymać przed dalszymi ruchami. Mimo wszystko olał ją.
- Leon. - Poprosiłam go.
     Pokiwał głową. Totalny idiota. W towarzystwie swoich rodziców, aby coś takiego wyprawiać?!
     Odwróciłam wzrok w drugą stronę i cicho westchnęłam. Nie myśl o tym, po prostu nie myśl.
- Violetta, gdzie pracujesz? - Zapytał ojciec Leona, Mike.
     Gdzie pracuję? To chyba powinno być im znane!
- Apple Inc. - Odpowiedziałam krótko po nawiązaniu kontaktu wzrokowego z nim.
- A to Ty Leonie nie pozywałeś tej firmy?
     Proszę, tylko nie rozmawiajmy o pozwie.
- Tak. - Szatyn westchnął patrząc na mnie. - Miłość z sali sądowej.
     Ale romantycznie. Jak cholera.
     Spojrzałam na niego.
- Dokładnie.
- Trochę się wykosztowałem.
- Tylko miliard dolarów.
     Zaśmialiśmy się. Kiedy uspokoiłam się, przypomniałam sobie o jego ręce, która coraz bardziej zbliżała się do mojej kobiecości. Nie mam majtek, kurwa. Powinnam była je jednak założyć. Nie włożyłby wtedy swoich rąk. Jestem idiotką. To już fakt powszechnie znany.
     Lekko się poruszyłam na krześle z nadzieją, jednak nic z tego, Czy on nie rozumie, że to nie jest odpowiedni moment?
- Opowiedzcie jak się Wam wiedzie, i jak długo razem jesteście.
     Jak długo jesteśmy razem? Nie ustaliliśmy tego z Leonem. Spojrzałam na niego z lekkim uśmiechem. Zaczęłam falę kłamstw.
- Spotykamy się już w sumie - ile trwa nasz kontrakt? - miesiąc. Jesteśmy bardzo szczęśliwi ze sobą. Wiedzie się nam wspaniale. - Odpowiedziałam.
- Leon, nie powiedziałeś nam, że masz dziewczynę. - Mówiła z żalem Holie.
     Bo Leon nie ma dziewczyn. Jestem jego dziwką.
- Tak jakoś wyszło. - Odpowiedział.
- Nie tak Cię wychowaliśmy synu.
- Już wiem dlaczego omijałeś kolacje rodzinne.
     Nie odpowiedział tym razem. To przeze mnie! Czuję się winna. Od dzisiaj ograniczymy nasze spotkania. Ale czy ja tego chcę? Nie. To będzie dla mnie wielką męką. Brakowałoby mi go.
- Violetto, planujesz zrobić sobie w najbliższym czasie jakiś urlop? Z tego co wiem bardzo dużo pracujesz. - Odezwała się nagle mama Leona.
- W przyszłym tygodniu wylatuję w delegację. Do Paryża. Można uznać to za krótką odskocznię od rzeczywistości.
     Leon spojrzał na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Cholera, jest zły.
- Paryż? - Pyta rozdrażniany Verdas.
- Mam tam parę ważnych spotkań, nie złość się.
- Kiedy wylatujesz?
- W przyszłym tygodniu. - Powtórzyłam po raz kolejny. - Najlepiej rano.
- Dzień.
- Poniedziałek.
- Lecę z Tobą.
     No nie, tylko nie to. Nie pozwolę na to! To delegacja, muszę się skupić na pracy, a nie na seksie pod wieżą Eiffla!
- Proponuję wznieść toast. - Głos zabrał Pan Verdas, dzięki czemu to nieprzyjemne spięcie pomiędzy nami minęło. - Wznieśliśmy kieliszki z szampanem, do góry. - Za to, że możemy spotkać się w takim gronie. To zaszczyt ciebie poznać, Violetto.
     Zarumieniłam się. Następnie upiłam łyk szampana. Nawet dobry.
- No cóż. Mam nadzieję, że delegacja się uda. - Dopowiedziała mama Leona po upiciu szampana.
- Tak, ja tego dopilnuję. - Odpowiedział szatyn.
     O kurde. On naprawdę chce ze mną polecieć!
- To wspaniale. Cieszę się, że macie taki dobry kontakt.
     Pokiwaliśmy głowami. Przynajmniej w końcu zabrał tą rękę.
- Zaraz przyjdę. - Oświadczyłam nagle i wstałam z krzesła.
- Violetta, gdzie idziesz?
- Muszę do łazienki.
- Idę z Tobą. - Oznajmił stanowczym głosem.
     O kurde. No nie! Przeleci mnie. Kiedy ja tego nie chce. Nie mam ochoty przez te pieprzone kulki
- Dam sobie radę. - Oznajmiłam z nadzieją.
- Zaprowadzę Cię.
     Nie wypada mi robić jakiś pieprzonych scenek, muszę się zgodzić. Pokiwałam głową. Ale, niech wie, że nie oddam swojej pussy.
     Opuściliśmy jadalnie i skierowaliśmy się w stronę łazienki.
- Co Ty odwalasz? - Pyta mnie wściekłym głosem.
- A co ty odwalasz z tą swoją świerzbiącą ręką, zwariowałeś?
- Chcę Cię przelecieć palcami.
- Masz problem, ale ja tego nie chcę.
- Ty masz problem.
     Zaśmiałam się cicho. Zatrzymaliśmy się nagle przed jakimiś drzwiami. A wiec łazienka? Raczej tak. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Zamknęłam je przed nim. Wygrałam! Teraz w spokoju wyjmę te kulki. Jak ja mam to zrobić? Może wystarczy pociągnąć za ten sznurek? To jak tampon?Trzeba spróbować.
- Ja to zrobię.
     Otworzyłam szerzej oczy. No nie!
- Usiądź.
     Wykonałam jego polecenie.
- Nogi do góry.
     Podniosłam je. Przymknęłam oczy. Verdas się schylił. Złapał za sznureczek. Lekko pociągnął. O ludzie, jakie to dziwne uczucie. Czuję się pusta?
     Dźwięk rozpinanego rozporka zabrzmiał w moich uszach. Co? Nie! Tylko nie to! Pokręciłam głową. Nie chcę.
- Siadaj. - Rozkazał.
- Nie. - Warknęłam.
- Kurwa, rób co mówię.
- Nie mam zamiaru.
- Jezus, proszę! - Pokręciłam przecząco. - Błagam, mam wzwód. - Westchnął.
- A ja mam to gdzieś.
- Wiesz ty co? Gdy ty będziesz błagać o stosunek, bo masz ochotę, powiem spierdalaj. - Wzruszyłam ramionami. - I dobra. - Zapiął spodnie.
     Zaśmiałam się, widząc jego minę. Odmówiłam mu. Udało mi się. Jestem wielka. I tak będzie od dzisiaj.

***

Witamy Was w niedzielny wieczór, kto by się spodziewał, że Leon pojawi się z Violettą na kolacji? Hah, było wie teorii w komentarzach ^^
Wybaczcie, ale nie mam pomysłu na notkę o tej godzinie xD

45 komentarzy -> next

Nath i xAdusiax :*